Soms kan je je sportieve lusten botvieren in de trein. Ik moest van Arnhem naar Roosendaal en bij Gilze-Rijen wilde er 3 Marokkaanse jongens de trein in maar ziende dat ik er ook op zat vlogen ze weer naar buiten en doken in het achterste treinstel. Vermoedend dat ze geen kaartje hadden riep ik ze nog achterna dat ik van plan was om dat treindeel te controleren, maar ze geloofden me niet en stapten toch in.
Ik sloot de deuren en piepte de machinist op dat ik buitenom naar het andere treindeel zou lopen en dat hij dus even moest wachten. Zo gezegd en zo gedaan, ik sloot de deuren, ging door de cabinedeur naar binnen en de controle kon beginnen.

We reden met een dubbeldekker en die zijn altijd moeilijk te controleren als je alleen bent. De jongens hadden al nattigheid gevoeld omdat het zo lang duurde voordat de trein vertrok. Ik zag ze op het volgende balkon al naar me loeren en toen ze me in de gaten kregen begonnen ze naar achteren te rennen. Wel in voor een sportwedstrijd begon ik er achter aan te rennen maar de jongens waren tamelijk snel. Voor de reizigers in de trein was het een aardig verzetje om eerst een paar jongens en dan een conducteur langs te zien komen in volle vaart. Van de reizigers kreeg ik ook enige steun in de vorm van armen en vingers die in de richting van de vluchtenden wezen. Bij het laatste gedeelte probeerde ik ze af te snijden door in plaats van boven, onderlangs te gaan. De jongens, ook niet gek, bleven boven wachten tot ik op het balkon verscheen en renden nu weer terug voor mij uit maar nu in de andere richting. Toch begon ik ze aardig in te lopen omdat zij telkens de schuifdeuren moesten openen wat even duurde en als ik er dan was stonden ze nog steeds open zodat ik mijn volle snelheid kon behouden, dat ging lekker zo. Na nog een keertje te zijn rondgerend kreeg ik er eindelijk een te pakken waarna ik hem een kaartje kon verkopen. Tegen boordtarief uiteraard. De andere jongens kwamen daarna ook schoorvoetend naderbij maar die liet ik maar begaan zodat ze met z’n drieën het kaartje konden delen in de hoop dat ze genezen zouden zijn van het zwartrijden.

Soms kunnen we de reizigers met een klein beetje moeite toch een grote dienst bewijzen.

Op de controleronde van Heerhugowaard naar Schagen kwam ik een natgeregende jongen en meisje tegen die nog geen kaartje hadden. Ze hadden allebei een rugzak en verstonden geen woord van wat ik zei. In het Engels ging het beter en het bleken twee Polen te zijn die diep in hun buidel moesten tasten voor het kaartje. Per persoon kostte het ze 22 gulden boordtarief en ze waren op weg om in Schagen bloembollen te gaan pellen. Ze hadden staan liften maar dit laatste stuk was het onmogelijk een lift te krijgen en waren daarom maar in de trein gestapt. De Polen gaan hier geen bloembollen pellen uit rijkdom. Daarom liet ik de kaartjes maar vervallen en heb ze uitgelegd dat ze de volgende keer beter aan het loket een kaartje konden kopen omdat ze anders wel een stuk duurder uit zouden zijn.

Op diezelfde dag moest ik ‘s avonds ook nog van Arnhem naar Tiel en in de trein bleek een man te zitten die naar Nijmegen moest en in de verkeerde trein was gestapt. De verbinding naar Tiel is een uurdienst en op welke manier hij ook zou reizen, Nijmegen zat er niet meer in. Het enige wat we konden proberen was de tegemoet komende trein oproepen en vragen of hij de reiziger over kon nemen.
Zo gezegd zo gedikkiedaand. Via de boordomroep haalden we de reiziger naar voren en na enkele pogingen kregen we contact met de andere machinist die het geen punt vond om te stoppen en de reiziger over te nemen.

Ergens tussen de weilanden in stopten de twee treinen met de cabines langs elkaar en de reiziger kon precies van de ene in de andere cabine overstappen. Met een tiental keren bedankt voor deze service vervolgden we onze wegen. Met een iets hogere snelheid wisten we de vertraging er weer snel uit te rijden en waren we weer precies op schema.

Ik moest vandaag naar Nijmegen en daar bleek dat de stationsklokken een kwartier hadden stilgestaan en daarna spontaan weer waren beginnen te lopen.

Bij het controleren in de trein vanaf Nijmegen waren er een paar reizigers zeer verbolgen over dit feit want ze hadden bij de vorige trein gedacht dat ze nog wel genoeg tijd hadden om in te stappen toen hij plotseling weer wegreed.

Ik vertelde hen dat dit bij de Nederlandse Spoorwegen een nieuwe manier was om vertragingen in te halen. Men had namelijk besloten dat zodra er ergens in het land vertragingen waren dan zette men overal de klokken een kwartier stil zodat men weer op tijd op een volgend station binnen kon rijden. De reizigers keken of ze water zagen branden en ik vertelde ze maar snel dat het een grapje was en dat de oorzaak lag bij een stroomstoring in Nijmegen.

Daarna moest ik een internationale trein van Emmerich naar Amsterdam brengen. Normaal gesproken rijdt er altijd een restauratierijtuig mee in dit soort treinen, maar nu was deze in Keulen achtergebleven vanwege een storing.

Een man was niet lekker geworden en zijn vrouw vertelde dat hij last had van suiker en wat moest eten.

Ik had nog wel een boterham en een appel in mijn tas en vroeg hem of hij daar soms trek in had. Het brood wilde hij niet uit mijn mond halen want hij zag natuurlijk wel in dat zo’n harde werker als ik het eten wel nodig had, maar een appeltje ging er wel in.

Een mens kan ook te ver gaan. Als ik ergens gek op ben dan is het wel op fruit. Maar ja, gezegd is gezegd dus ik moest met lede ogen toezien hoe hij er smakelijk van begon te happen (en zienderogen begon op te knappen).

Verderop zaten een paar Australische studententypes een beetje jolijt te maken en terwijl ik de kaarten aan het controleren was begon er een meisje die dichtbij zat uit een spuitfles water te drinken. Ik kon het niet laten en met een snelle beweging greep ik de fles en kneep er in. Er kwam een flinke straal water uit waarna opeens de dop eraf sprong en de straal een stroom werd. Ze kreeg ogen als schoteltjes en al het water liep over haar gezicht zo naar beneden haar kleren in.

De rest van de coupé schaterde het uit en ik stamelde maar wat dat dit niet de bedoeling was en het me erg speet, maar zo’n ramp vond ze het nu ook weer niet waarna ik snel maakte dat ik wegkwam.

Het lijkt erop dat de mensen tegenwoordig harder zijn dan vroeger. Op station Zaandam werd ik bij een reiziger geroepen die onwel was geworden. Het was een oudere man van ongeveer 70 die op het balkon lag en bij wie ik een zeer onregelmatige polsslag kon voelen. Hij begon te spugen en ik legde hem in de stabiele zijligging zodat het er makkelijker uit kon lopen.

Tegenwoordig heeft bijna iedereen een mobieltje en de ambulance werd dan ook snel gebeld.

Het duurde nogal voordat die kwam en een vrouw kwam het balkon op met de vraag of het nog lang duurde want ze moest in Alkmaar de trein naar Den Helder halen. “Mevrouw, u ziet toch dat we bezig zijn”? “Ja, die spoorwegen hebben altijd vertraging, verleden week moest ik in Den Bosch ook al een half uur wachten”. En dit alles gebeurde praktisch boven het hoofd van de oude man. Ik verwachtte ieder moment dat hij zijn hoofd zou optillen en zou zeggen “sorry voor het ongemak mevrouw”.

Het weekend daarop bezocht ik een computerbeurs en hoorde opeens om het hoekje van de kraam waar ik stond een enorme dreun. Ik dacht dat er een heel computersysteem op de grond gevallen was maar het bleek een man te zijn. Hij was flauw gevallen en daarbij een metalen kast geraakt waarbij er een flinke hoofdwond was ontstaan. Er kwam flink wat bloed aan te pas en ook hier werd een ziekenauto besteld waar we op moesten wachten. De man achter de kraam zag zijn winst van die dag al helemaal in rook opgaan en vroeg ons of we de man niet naar een ander plekje konden slepen zodat de mensen er weer door konden.

Je moet nog wel een beetje vertrouwen in de mensen houden en denk ook wel dat het van hen een soort defensief gedrag is om de ellende zo ver mogelijk van je af te duwen, maar normaal is het toch niet.

Vandaag het lijntje van Utrecht naar Leiden binnendoor gehad. Binnendoor wil zeggen dat je via Woerden en Alphen aan de Rijn naar Leiden gaat. Deze lijn is berucht vanwege de nogal slechte ligging van de baan, je slingert er alle kanten op en ligt zo bij de reizigers op schoot. Dit komt omdat de ondergrond hier bestaat uit veengrond waarin de baan telkens weer wegzakt. Hier ergens ligt ook een stuk baan op betonplaten, maar dit helpt niet veel, zakken doet het toch. Buitenom naar Leiden kan ook, dan rijd je vanaf Utrecht via Hilversum en Schiphol en ben je een behoorlijk tijdje onderweg. Beide lijnen zijn probleemlijnen aan het worden. Er zijn nogal wat stations met veel in en uitstappende reizigers en groepen Marokkaanse jongeren die erg vervelend kunnen doen. Zo ook deze keer.
Bij de controleronde hadden we wind tegen in de eerste klas omdat iemand zo leuk was geweest om alle ramen open te zetten. Ook waren er een stuk of zeven bankzittingen kapot gesneden. In een compartiment lag een Marokkaanse jongen boven in het bagagenet en hij was in eerste instantie niet van plan naar beneden te komen. De jongen was nogal onhandelbaar en er zat niets anders op dan de politie erbij halen. Terwijl ik aan het bellen was liep de jongen naar achteren waarna ik ook die kant op ging. Onderweg werden we aangeklampt door een reiziger die zei dat zijn laptop weg was, vermoedelijk gestolen, dit kon er ook nog wel bij. De Marokkaanse jongen bleef het station echter niet afwachten en trok aan de noodrem waarna hij door middel van de noodvoorziening om de deuren te openen naar buiten vluchtte. Op het station aangekomen stond de politie met er drie man klaar maar die visten dus achter het net. Na de persoonsgegevens te hebben genoteerd gingen ze daarna verder zoeken maar ik gaf ze weinig kans.

Vlak voor binnenkomst te Leiden ging ik bij de machinist naar binnen voor het omroepen van de aansluitingen. De machinist draaide zich om en zei ”oh, wacht maar, dat doe ik wel even voor je”, en terwijl hij dat zei zie ik hem langs een rood sein rijden. Ik dacht eerst dat dit het sein van het andere spoor was maar met een ruk trok hij aan de remkraan en zei “shit, ik geloof dat ik voorbij het rode sein ben gereden”. Ik zeg, “ja als dat sein voor jouw was dan ben je er voorbij”. Een stuk voorbij het sein kwamen we tot stilstand en op de verkeersleiding post kreeg men hiervan wel melding vermoed ik. Met het bellen naar de post kreeg de machinist informatie dat de wissels goed lagen en hij door kon rijden naar het station Leiden. In Leiden aangekomen werden we al opgewacht door de perrondienstleider die de machinist inlichtte dat hij niet meer verder kon rijden en dat er eerst een onderzoek moest plaatsvinden. Door een rood sein rijden is voor een machinist zo’n beetje het ergste wat hem kan overkomen. Je wordt gelijk van de trein gehaald en moet weer een psychologische test ondergaan om te zien of je alles nog wel op een rijtje hebt. Aangezien Leiden geen standplaats is met reservepersoneel betekende dit dat de trein terug, in de richting Utrecht, opgeheven werd. Dit werd door de reizigers om het zacht uit te drukken, niet erg gewaardeerd, temeer omdat er in deze periode vanwege wisselproblemen al menige trein uitgevallen was. Ik voelde me knap schuldig aan het hele voorval en besloot met hem mee te gaan naar zijn chef waar een verklaring werd opgemaakt. De machinist waardeerde het wel dat ik met hem mee ging, per slot van rekening blijft hij de verantwoordelijke persoon voor wat de seingeving betreft. Gezien de aard van het voorval werd er niet zo zwaar aan getrokken, er was geen sprake van een black-out en de gevolgen bleven beperkt tot een aantekening in zijn en mijn staat van dienst. Hij vanwege het door het rode sein rijden en ik omdat een conducteur om moet roepen vanuit de onbediende cabine vanwege het gevaar voor afleiding.

Een vriend van mij heeft een jaar lang de hele wereld afgereisd en bleef wegens geldgebrek steken in Nieuw Zeeland. Daar vond hij tijdelijk werk in een fabriek zodat er een beetje gespaard kon worden en hij zijn reis weer kon vervolgen. Om alles zo goedkoop mogelijk te houden sliep hij daar bij een vriend Steve die hij op één van zijn eerdere reizen had ontmoet en zoals dat dan gaat wisselt men adressen uit om nog eens langs te komen. Lang kon mijn vriend daar niet blijven want Steve, ook zo’n wereldreiziger, zou naar Europa gaan om daar de boel te verkennen. Mijn vriend hield door middel van brieven het thuisfront op de hoogte en liet weten dat hij na Nieuw Zeeland weer verder zou gaan in de richting van Azië waar hij het weer een tijdje verder kon uitzingen met minder geld.

In Nederland was het inmiddels wintertijd en moest ik dienst doen van Amsterdam naar Arnhem. Met de controle even wachten tot voorbij Duivendrecht want daar stappen altijd veel reizigers in die je mooi even mee kan pakken voor Utrecht. Natuurlijk weer mensen zonder kaartje en je wordt wel eens flauw van de uitstellen van betaling die je moet schrijven vanwege mensen zonder geld. Je bent daar altijd best een tijdje zoet mee en dan komt er van een verdere controle niets meer terecht.

Zo ook die Engels sprekende jongen die een uitstel van betaling moest hebben vanaf Schiphol naar Arnhem omdat hij nog geen geld had kunnen wisselen.

Na Utrecht weer verder gegaan met controleren waarna er bij mij een lichtje ging branden. Was dit niet ongeveer de tijd dat die Nieuw Zeelandse kennis van mijn vriend naar Europa zou komen? Ik weer naar de Engels sprekende reiziger toe en gevraagd of hij soms uit Nieuw Zeeland kwam. Hij antwoordde van ja waarna ik hem vroeg of hij soms Steve heette. Hij viel bijna van zijn stoel van verbazing toen ik hem vertelde dat we een gezamenlijke vriend hadden. Afijn, van controleren kwam niets meer terecht en we hebben de verdere weg veel informatie uitgewisseld over van alles en nog wat. Het bleek dat hij op weg was naar de moeder van mijn vriend in Arnhem om daar de groeten over te brengen en Holland hem wel een goed startpunt leek om zijn Europese trip te beginnen. Het uitstel van betaling heb ik maar laten vervallen.

Nu heb ik dan toch mijn eerste klap gehad. Dat zat zo. Als je in Alkmaar naar het personeelsverblijf wilt, dan moet je voor het station langs lopen en kom je dus ook langs de Etos drogisterij. De machinist en ik liepen daar dus en in de drogisterij was een persoon bezig de boel op stelten te zetten. Hij wilde sigaretten hebben en de dames uit de winkel hadden al tegen hem gezegd dat ze geen sigaretten verkochten maar dat hij ze iets verderop wel kon krijgen. Dat stond hem dus niet aan en hij ging aardig tekeer. We hoorden dat de politie al was gewaarschuwd en we besloten om maar even te wachten mocht de boel gaan escaleren.

De persoon kwam uit de winkel en liep langs me heen. Achter mij gekomen draaide hij zich opeens om en sloeg me op mijn oog. Ik was hier totaal niet op verdacht en mijn bril viel op de grond en er begon bloed te stromen door een scheurtje in mijn wenkbrauw. In eerste instantie denk je ‘wat gebeurd hier nu’ en ben je totaal verbouwereerd. Dan wordt je kwaad en wil je de dader terugpakken. Samen met nog een collega van de standplaats Alkmaar zetten we de achtervolging in. Hierbij moesten we wel oppassen want de dader hield zijn hand in zijn binnenzak en riep telkens “ik maak jullie kapot, ik maak jullie kapot”.

Inmiddels had ook een politiewagen de achtervolging ingezet en in de buurt tegenover het station werd de dader klemgereden.
Ik werd door de politie op afstand gehouden en de figuur werd ingerekend.

Daarna naar het ziekenhuis om de wond te verbinden en naar het politiebureau om een verklaring op te maken.
Een paar maanden later zou de zaak voorkomen bij de rechtbank in Alkmaar.

Op de aangewezen dag zat ik dus met mijn vrouw, mijn chef en iemand van de juridische dienst van de spoorwegen in de rechtszaal.
Tot onze verbazing kwam de verdachte tussen twee agenten in rechtstreeks vanaf de gevangenis naar het gerechtsgebouw en werd hij naar zijn plaats gebracht.

Het bleek dat hij na het gevalletje met mij nog enkele andere zaken op zijn kerfstok had.

Zo was hij bij een alleenstaande vrouw het huis binnengedrongen, had haar proberen te beroven, had haar mishandeld en naar verklaring van de officier van justitie, door middel van spiritus ook nog proberen te verbranden. Een niet zo sympathiek persoon dus.

Zijn advocaat was van goeden huize en wist allerlei omstandigheden naar voren te brengen om het politieonderzoek onderuit te halen. Dit lukte wonderwel en de rechter nam de beslissing om de zaak eerst beter te laten onderzoeken waarna er dan weer een andere  gerechtszitting zou komen. Wel vond hij dat de zaak misschien beter gesplitst kon worden in een spoorweg- en particuliere zaak maar dat wilde de officier van justitie niet omdat de verdachte dan ook in aanmerking zou komen voor tweemaal strafvermindering.

Na een paar maanden moesten we weer naar Alkmaar en daar werd de verdachte veroordeeld tot het betalen van een schadevergoeding en werd hij ook nog eens veroordeeld tot vier jaar cel. Hoewel hij hiertegen in hoger beroep ging werd door de juridische dienst van de spoorwegen toch het vereiste bedrag aan mij overgemaakt. Toch wel mooi dat zij achter je staan.