Mijn laatste geld omgezet in cadeautjes en om 14.30 uur zou het vliegtuig richting Amsterdam gaan.
Ik moest me op het vliegveld melden bij de KLM incheckbalie. Er waren er drie, twee voor de toeristenklasse en een businessclass.
Bij de toeristenklasse was het druk en ik dacht: ik probeer het wel bij de businessclass en werd daar met open armen ontvangen, “goede morgen meneer Veerman, gaat het een beetje? Geeft u uw bagage maar hier, daar zorgen wij verder wel voor.” Ze wisten er al van en mijn eersteklas ticket lag al klaar.
Ik kon de lounge in om daar te wachten op het instappen.
Het zat er vol met zakenlui in een net pak en daar kwam ik tussen te zitten met mijn kapotte gezicht en bebloede kleren. Het eten en het drinken was er gratis en ik nam een lekkere bak koffie. Persoonlijk opgehaald en naar het vliegtuig gebracht. De vlucht duurde 3½ uur en na het eten hadden de piloten er
geen bezwaar tegen dat ik even in de cockpit rondkeek. Een massa techniek. De mogelijkheden van de computer werden uit de doeken gedaan en opnieuw een vliegroute geprogrammeerd met behulp van de legkaarten. Interessant was ook de trim die ik op mijn modelvliegtuig ook wel heb, maar deze stelde zichzelf al in als er iemand in het vliegtuig naar achteren liep. Het werd nog gezellig ook daar en de hoofdpiloot zei tegen de copiloot: “Zullen we hem bij de landing ook maar laten zitten?” Waarop de ander zei dat hij er geen bezwaar tegen had.
Vastgesnoerd in kruisgordels begon de aanvlucht voor Schiphol. Waren ze onderweg niet erg druk geweest, dat werd nu wel anders. Veel radioverkeer dat beantwoord en weersberichten die beluisterd moesten worden om de luchtdruk in te stellen. We gingen bij het dalen ook een paar keer door een wolkenlaag waarbij je in het licht van de schijnwerpers mooi kunt zien hoe snel je vliegt. Na een mooie landing taxiënd op de banen kregen ze te horen waar ze heen moeste; “E4, waar ligt dan E4?” “Ik geloof dat het daar bij die grote kisten is”. “Dat lijkt me sterk, daar staan we nooit”. Even het boek erbij genomen (met 50 km per uur) en het was toch waar, we moesten tussen de grote jongens (ons toestel was een Boeing 737). De mannen met de opzwaaiborden hebben ze tegenwoordig ook al afgeschaft, je reed nu op een bord af waarop met lampen was aangegeven hoever je kon gaan.
Op Schiphol in de aankomsthal zag ik Martina, Judith en opa al achter het glas staan en liep ik er met een omweg naar toe. Ze schrokken nogal van mijn plotselinge verschijning. Na een voorspoedige treinreis (zonder vertraging) weer thuis en wordt het weer wennen aan orde, netheid en regelmaat.
P.S. net op de weegschaal bleek ik 7kg !! lichter te zijn geworden.
