Waarin een klein land groot kan zijn oftewel een groot bedrijf klein.
Mijn dienst liep lekker vandaag, even naar Amsterdam, dan naar Leiden en daarna weer terug naar Arnhem. Alles loopt op tijd en dat is wel eens anders geweest de laatste paar maanden.
Voor Arnhem had ik al omgeroepen dat we het station naderden en op welk perron de mensen hun aansluitingen konden halen voor hun verdere verbindingen.
Ik was nog niet uitgesproken of we kwamen net voor het station tot stilstand. Even wachten en daarna maar eens bellen voor informatie. Het bleek dat er een wisselstoring was die zo verholpen zou zijn en of we nog maar even geduld konden hebben.
Het even geduld werd een half uur en mondde uit in het feit dat we Arnhem helemaal niet meer in konden en de verkeersleiding vroeg of we de trein terug konden brengen naar Ede Wageningen waar dan bussen ingezet zouden worden in de richting Arnhem.
Alles valt je opeens rauw op je dak en je probeert zo goed en zo kwaad als het gaat de mensen te informeren onderwijl denkend of er nog een stop ingelast moet worden in Oosterbeek en Wolfheze wat wel weer het gevaar inhoudt dat er mensen uitstappen die daar niet moeten zijn. De mens is een raar wezen, velen zijn onzeker en blijven vragen of ze in de goede trein zitten, dan moet je ze bij wijze van spreken aan de hand meenemen anders zien ze nog kans in de verkeerde trein te stappen.
De verkeersleiding regelt de treinenloop en vergeet door drukte het treinpersoneel in te lichten zodat je maar moet gokken wat er nu eigenlijk allemaal loos is en hoe lang zoiets kan gaan duren. Vaak weten de reizigers eerder wat er aan de hand is als het treinpersoneel en sta je met de mond vol tanden.
In Ede de reizigers naar de voorkant van het station gestuurd en daar bleek dat de bussen aan de achterzijde aankomen. Daar sta je dan met enige honderden reizigers aan de verkeerde kant van het station. Hup, allemaal in optocht naar de andere kant. Over het algemeen laten de mensen zich gedwee leiden, maar een enkeling is flink geërgerd en scheld op die rot spoorwegen die weer alles in de soep laten lopen.
Het was zondag en bussen waren er wel, maar geen chauffeurs, die waren vrij. Na een uur wachten kwam er één bus, volproppen maar en wegwezen. Na nog een uur kwam die bus weer terug en was de groep reizigers weer flink gegroeid. Daarna werden er nog een paar bussen ingezet en verminderde de hoeveelheid een beetje.
In tijden van ellende is de saamhorigheid groot, zo ook in de bus. Er werd veel gepraat en zelfs gelachen, de mensen zijn over het algemeen niet haatdragend tegenover de NS, ik denk dat het een kwestie van gewenning is. De handy’s werden aan elkaar doorgegeven en een huilende vrouw getroost omdat haar zoontje voor een dichte deur zou komen te staan. Kleine kinderen zaten bij wildvreemde mensen op schoot en de jongeren stonden op voor de ouderen. Kortom, was er maar elke dag storing. Aan de spoorwegen zal het niet liggen.