Het was weer bijna raak vandaag. Onze trein werd in Driebergen aan de kant genomen om de Eurocity te laten passeren. Dit gebeurt wel vaker want die trein stopt bijna nergens en haalt daar dus de andere in. Aan de overkant komt een Turkse vrouw van een jaar of vijftig uit het plaatskaartenkantoor en begint naar mij te roepen van “Utrecht, Utrecht”!!! Ik roep ‘doe maar kalm aan we hebben de tijd’. Vaak, als mensen een trein zien staan worden ze zenuwachtig en zijn bang hem te missen, zij dus ook. Ze liep naar de overweg waarvan de bomen naar beneden gingen omdat de Eurocity er aan kwam. Voor haar geen probleem, ze liep om de halve bomen heen en begon over te steken. Ik dacht wat doet ze nu en begon te schreeuwen ‘hee, stop er komt een trein aan’, daarbij met mijn armen naar de met een gang van 140 kilometer per uur aanstormende trein wijzend. De vrouw had alleen maar aandacht voor onze trein en liep door. Mijn hart klopte in mijn keel en ik wist niet meer hoe ik het had. Op nauwelijks 20 meter voor de aandenderende trein liep ze over. De machinist van die trein wist ook niet meer hoe hij het had en het enige wat hij kon doen was op zijn hoorn drukken die hij dan ook ingedrukt bleef houden tot hij weer voorbij station Driebergen was. Rakelings schoot de trein achter haar langs. De vrouw kroop ook nog eens op ons perron onder de bomen door en wilde onze trein in. Ik was witheet en zei ‘niks Utrecht, blijf maar een treintje wachten’, waarna ze hevig verontwaardigt op een bank ging zitten.

Elke tien minuten gaat er vanuit Driebergen een trein richting Utrecht en de mensen halen de gekste capriolen uit om een paar minuten eerder in Utrecht te zijn, daar wordt je af en toe niet goed van.