Wanneer ik vroeg wakker ben geworden kan ik niet meer in slaap komen omdat steeds maar het idee door mijn hoofd spookt dat je nu moet genieten van het landschap en het zonde is om je tijd te verslapen omdat je deze trip misschien maar één maal maakt. Zodoende lig ik nu uit het raam te kijken om 6 uur in de morgen en zie een rivier vol met ijsschotsen.
Af en toe komen we door leuke kleurige dorpjes en de trein fluit dan als ik weet niet wat. Het is een soort stoomlocomotief fluit met een hoge toon en een met een lage toon zoals een scheepstoeter. De machinist gebruikt deze zowat de hele tijd wat geen wonder is want overwegen kennen ze hier bijna niet en iedereen loopt over het spoor.
We hebben de splitsing van de transsib in de richting van China gehad en rijden nu dus zuidwaarts om Mongolië heen. De boomgrens is gepasseerd en het landschap is kaal en enkel nog begroeid met dor gras.
De grens met China kan niet meer ver weg zijn want op de glooiende hellingen zie je als je goed kijkt kanonlopen die als het ware uit de hellingen steken en in de richting van China wijzen.
Bij de grens aangekomen werd er zeer streng gecontroleerd door de Russische douane en wat bleek?, ons visum was één dag verlopen. René en ik werden meegenomen naar het stationsgebouw waar we te horen kregen dat we moesten wachten. Dit wachten liep uit tot 3 uur waarna we nog steeds zonder paspoort naar de trein terug moesten, papieren invullen en daarna bagagecontrole kregen. Mijn filmcamera ging door alle handen en overal kon je een goedkeurend gemompel horen toen ze er doorheen keken. De boeken werden gecontroleerd en daarna de folders van de route.
De trein werd hier trouwens ook weer van andere truckstellen met de Europese maat voorzien, maar door al dat paspoortgedoe konden we niets filmen wat hoogstwaarschijnlijk toch wel niet gemogen zou hebben op een grensstation. Even later kwam er nog een ploeg mannen de daken in de coupé losmaken en kregen we wonder boven wonder onze paspoorten weer terug. Hierna konden we onze reis weer vervolgen op nieuwe wielen in een nieuw land. Wat een verandering!! Grote chinezen komen de trein in en ze praten vloeiend Engels en daarbij lachen ze ook nog. Net over de grens zijn we een Chinees station binnengereden waar het nog vol staat met stoomlocomotieven. Er komen op zijn minst net zo veel douane autoriteiten in de trein als in Rusland, alleen hier zijn ze veel vrolijker en kan je nog eens een grapje maken waar ze nog om lachen ook (dat hoefde je in Rusland niet te proberen).
Op het station zijn grote luidsprekers geplaatst waar vrolijke muziek (Westers) uitkomt en iedereen lacht. Het lijkt wel of ze het doen om het verschil met Rusland nog eens te onderstrepen. De trein zou 100 minuten blijven wachten om de reizigers de gelegenheid te geven om geld te wisselen en dit was nog net niet verplicht.