Om 5 uur hadden we afgesproken met dezelfde mensen van gisteren om weer wat geld te wisselen en dan zouden zij een treinkaartje voor ons kopen naar Xian, de vroegere hoofdstad van China waar we heen willen om daar het beroemde terracottaleger te bezoeken. Zij krijgen de kaarten nl veel goedkoper dan toeristen. Daarna praatten we over ditjes en datjes en dat het eten ons zo tegenviel. Volgens hen hadden we in de verkeerde restaurantjes gegeten want er waren best wel goede te vinden en die wilde ze ons wel aanwijzen als we dat op prijs stelden. Het leek René en mij wel een goed idee en we spraken af dat zij dan mee mochten eten en wij betalen, maar het moest wel een echte Chinese maaltijd zijn. Daar hadden de broer en zus wel oren naar want voor hun is een echt goede maaltijd een weekloon waard en voor ons is het maar een schijntje. Gelijk maar naar een goed restaurant gegaan en daar begon men door in het midden van de tafel een grote schaal met garnalen in saus neer te zetten. De garnalen dienden we in het geheel zonder de schil eraf te halen en met ogen en al op te eten.
Daarna kregen we soep met inktvis die nogal groot was uitgevallen en waarvan René dacht dat het zeewier was, totdat ze het ons na de maaltijd vertelden. Het werd één grote slurppartij en we hadden de grootste moeite ons lachen in te houden.
Na de soep kregen we een hete schotel met van alles erin en daarna kwam er een kip op tafel te staan waarvan de kop mee gebakken was en die ons aan zat te kijken. Alles moest met stokjes vanaf het midden gepakt worden wat toch wel gezellig was. Op een gegeven moment kregen we een soort gefrituurde staafjes en daarvan hield je telkens een hard stukje over wat ik niet weg kreeg. Gevraagd wat dit toch was vertelde ze me dat het afgeknipte kippenvoetjes waren waarvan je het eelt lekker op kon peuzelen, maar de nagels niet, dat waren dus die harde stukjes. Na de maaltijd nog thee gedronken en weer teruggegaan naar het hotel waar we vroeg naar bed gingen want morgen maken we een trip naar de muur.
Lekker vroeg opgestaan om te ontbijten (6 uur) maar de eetzaal was gesloten. Dan maar zonder eten de bus in. Peking is een stad van ongeveer 15 miljoen inwoners maar door de dicht op elkaar wonende gezinnen is de stad toch niet buitensporig groot. De buitenwijken bestaan uit grote hoeveelheden torenflats die dicht op elkaar staan en waar vele gezinnen een klein onderkomen hebben. Halverwege zouden we even halt houden bij een grafmonument van één of andere keizer.
Het was niet goed duidelijk hoe laat we weer terug moesten zijn bij de bus maar we dachten 3 kwartier de tijd te hebben. Geen eettentje te zien, dan maar even het dorpje in. Daar was een schooltje waar we door de ramen naar binnen keken. De leraar zag dat en vroeg of we niet even binnen wilden kijken (ter lering en vermaak van de kinderen).