De straat hebben we na lang zoeken gevonden, maar de buurt klopt niet met wat er op het kaartje staat. Dan maar eerst even een hapje eten en proberen een goedkoop hotelletje te vinden.
De prijzen zijn nu opeens ook westers geworden, het eten kostte 25 gulden en de hotels gemiddeld 150 gulden per nacht.
Het adres van Vincent te voorschijn gehaald van de jeugdherberg en opgezocht. Het was aardig in het centrum en Vincent je hebt gelijk, het is precies een dierentuin. 3 stapelbedden in een kamertje van 4 bij 4 meter in een woonblok van 16 verdiepingen hoog dat in een vierkant is gebouwd met nog 3 andere woonblokken. Naar de binnenplaats kijk je in een donker gat waar het een aardige rotzooi is want iedereen kiepert zijn afval naar beneden en zelfs op de galerijen ligt nog vuilnis. Dit is toch echt niets, snel maar weer de straat op. Daar liepen we een Pakistaan tegen het lijf die nog wel een kamer te huur wist. Het was van hetzelfde laken een pak, alleen i.p.v. stapelbedden stond hier een 2 persoons bed en ergens op de gang was een douche. Het kostte ons 30 gulden. Alle kamers zaten vol met Pakistani die van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat tv zaten te kijken.
In de avond is de stad prachtig om te zien met alle verlichte gebouwen die op de berghellingen zijn geplaatst en het is ook verschrikkelijk duur. Er zijn veel gevluchte Chinezen en hoe die de touwtjes aan elkaar kunnen knopen is mij een raadsel. Voor een pilsje betaalden we 8 gulden dus dat was eens maar nooit meer.
Vanmorgen om 7 uur werden we gewekt door keiharde Pakistaanse muziek. Het is net Turks maar dan Pakistaans (hier moet je ook niet te lang blijven). Er zijn al 3 grote kakkerlakken onder mijn voet gesneuveld en er volgen er vast meer.
Vandaag gaan we maar eens op zoek naar een andere kamer. Er moet verderop nog een ymca (jeugdherberg) zijn, maar dan een met een christelijke inslag.
Hier op straat is het flink oppassen geblazen met het linkse verkeer. Je bent gewend om eerst links te kijken voordat je oversteekt, maar hier rijden de auto’s links dus herhaaldelijk is het voorgekomen dat we moesten rennen voor ons leven. Één keer wilden we oversteken en waren we een hek gepasseerd. Een vrachtauto kwam van rechts en sneed ons flink af omdat er naast hem een bus reed die ook linksaf moest. Mij reed hij praktisch
over mijn tenen, maar René stond er iets beroerder voor en moest zich ruggelings over het hek laten vallen anders was hij gemangeld tussen de vrachtauto en het hek.

‘ P K