het paleis waar Ceausescu, de afgezette en vermoordde president, gewoond heeft. Brede boulevards complementeren het geheel. Voor de grotere gebouwen lopen dag en nacht militaire bewakers rond die blij zijn als er iemand langs komt en vaak naar de tijd vragen om maar een gesprek te hebben. Na een tijd rondgelopen te hebben in deze kale stad ben ik weer teruggegaan naar het hotel. Op de weg er naar toe kwam ik langs een soort oost Europese McDonalds die pas zijn deuren geopend had en hier nog de enige in zijn soort was.
De trein naar Istanboel gaat morgen om 8.15 uur en ik ben van plan om die te nemen.
Helaas, geen rekening gehouden met een uur tijdsverschil zodat ik de trein gemist heb. Om de volgende rechtstreekse trein naar Istanboel te nemen moet ik een dag wachten dus besluit ik maar om met regionale treinen in de richting Bulgarije te reizen. De wachtkamer bestaat uit een grote zaal met fauteuils aan de kanten waarin de mensen liggen, hangen, praten en van alles en nog wat doen. Nu na een uur zie ik pas dat er bij de deur een soort bewaker staat die de kaartjes controleert. Vandaar dat hij me zo vreemd aankeek toen ik langs hem heen liep zonder de mijne te hebben laten zien. Vlak naast me zitten een paar oudere mensen met behuilde gezichten. Ik denk dat de man net te horen heeft gekregen dat hij een ernstige ziekte onder de leden heeft want hij is onophoudelijk aan het hoesten met een zakdoek voor zijn mond en er hangt een verschrikkelijk bedrukte stemming. De trein die ik moet hebben heeft een vertraging van 2 uur, dus maar weer terug naar de wachtkamer. Steeds maar weer terug naar het perron als je iets hoort omroepen want je weet niet of het jouw trein is en niemand spreekt een andere taal zodat je dus niets weet. Na 2 uur wachten blijkt de eerstvolgende pas `s avonds om 12 uur te gaan. Weer een uur verder komt er toch één maar deze trein blijkt een Russische te zijn waarvoor je een toeslag moet betalen. De Russen willen me er alleen in laten als ik met marken of dollars betaal maar dat kan