Na een snelle rit aangekomen in Istanboel. Wat een stad, overal uithangborden en reclametekens dat het geheel een kleurrijk uiterlijk geeft en overal maar dan ook overal handelaren die op elk vrij stukje grond een deken met hun waren erop hadden uitgespreid. Wat je niet meer zag op de straten waren de oude Amerikaanse wagens uit de jaren 50 die nu allemaal vervangen zijn door eigen fabrikaat auto’s. Wel is er nu een trambaan die dwars door de stad loopt.
Enige jaren geleden hebben Martina en ik Istanboel en een deel van Turkije al bezocht dus besloot ik maar door te gaan richting Ankara, de hoofdstad van Turkije. Daarvoor moet je wel de Bosporus oversteken d.m.v. een schipbrug maar deze brug is een paar jaar geleden verbrand en nu moet je met een veerpont.
In Istanboel voel je jezelf meteen op je gemak, er zijn veel vriendelijke mensen en de sfeer is hier veel leuker als in de Oost-Europese steden. De mensen lopen er niet zo sjofel bij en er is van alles in overvloed.
Om 21 uur ga ik met de slaaptrein naar Ankara en dat is 10 uur rijden. Met z’n vijven in een coupé en één man kon een beetje Duits. ’s Avonds in de restauratie met hem een pilsje gedronken en het was precies zoals in een Turks café in Holland, allemaal mannen die rookten als een ketter en met elkaar babbelden.
Voor deze treinen moet je een plaats reserveren, dat kost f 1,20 en is wel nodig want er blijft praktisch geen plaats onbezet. Je rijdt tijden door de buitenwijken van Istanboel en stukken langs de zee waarin je veel schepen ziet liggen. Om 7 uur aangekomen in Ankara. Een mooie tijd om deze stad eens te gaan bekijken. Ontzettend veel smog van de duizenden auto’s en kleine autobussen. In het begin had ik er niet veel zin in om in deze vervuiling te blijven totdat ik de bazaar ontdekte, duizenden zeer kleine winkeltjes en werkplaatsjes. Een aantal werkplaatsen bekeken waarin ze van alles maakten, van kachels tot gieters en allemaal met de hand. De mensen vonden het prachtig als er een Westerling de boel kwam bekijken en legden