garagebedrijven of wat daarvoor door moet gaan. Wanneer je uitlaat kapot is halen ze hem er onderuit en ter plekke wordt er een nieuwe gemaakt van buizen die ze met de hand in de vorm buigen en aan elkaar lassen. In de bus gaan de vrouwen vreselijk tekeer, ik weet nu niet of het schelden is of gewoon praten. Je hoort constant de g uitspreken net als bij ons, alleen scherper. Een stel mandarijnen en nootjes gekocht en we kunnen er weer tegen.
We rijden langs citroen en sinaasappelplantages en je ziet hier iedereen sjouwen met enorme zakken sinaas-appelen en citroenen. Net zijn we de Syrische grens gepasseerd. Op de kaart is het een klein stukje maar in werkelijkheid zijn het allemaal haarspeldbochten om de bergen over te kunnen komen. We zaten boven de boomgrens in de sneeuw. Om de nootjes op te kunnen peuzelen heb je nagels nodig maar om naar de wc te gaan juist niet, dus zo kort mogelijk houden leek me beter en dat wordt nu prutsen.
Bij deze grens moet iedereen alles uitpakken, worden er papieren ingevuld en kwistig gestempeld. De militair achter de tafel vraagt of ik ook nog van plan ben om naar Israël te gaan en het lijkt me op dit moment handiger om maar nee te zeggen. Daarna moeten we wachten en nog eens wachten. Voor ons is er namelijk een bus met Syriërs die inkopen hebben gedaan in Turkije en de douane kijkt alles van hen na. Eerst moet iedereen alles uitpakken en na de bagage komt de bus aan de beurt en gaat er zo’n 3 uur overheen voordat dit klaar is.
Het Arabische taaltje van de mensen is erg mooi, alle zinnen eindigen een beetje vragend. We praatten met elkaar via gebarentaal en één kon een heel klein beetje Engels en toch was dat voldoende om een conversatie op gang te houden. Het werd nog gezellig ook en wisten precies van elkaar wie bij wie hoorde, hoe oud iedereen was, wat men deed en of men kinderen had etc.