Je komt over hoge bergen met allerlei kleurschakeringen en ziet dan een dal waarin de Dode Zee ligt. Het ligt op -285 meter onder de zeespiegel en is het laagste punt op aarde. Er rond omheen zie je steden liggen waaronder Jericho. Het is net of je er vanuit een vliegtuig naar kijkt.
Bij de grens met Israël moet je het busje uit en wordt er gekeken of je een permit hebt. Dan door naar de Allenby bridge waarmee we de Jordaan rivier oversteken, hier zo’n 20 meter breed. Aan de overzijde van de brug zitten de Israëliërs in het bezette gebied in wachttorens en achter prikkeldraad met mijnenvelden. Het had schijnbaar een beetje gewaaid want je zag in bepaalde gedeeltes de kopjes van de mijnen boven het zand uitsteken. Heel toevallig gingen met ons busje ook 2 naar Amerika geëmigreerde Jordaniërs mee die elkaar 27 jaar niet hadden gezien waarna, ze met vakantie hier elkaar weer hadden ontmoet. Ook waren er groepen Jordaniërs die de brug overstaken om in hun eigen bezette gebied te gaan werken.
Op het ogenblik zit ik op een bank in het busstation van Jeruzalem. Het is gedaan met de Arabische gastvrijheid. Van Jeruzalem kan ik zeggen, het is een mooie stad met een oud en modern gedeelte met veel mooie gebouwen en het heeft nogal wat weg van andere Arabische steden. Alleen de mensen, een verschil van dag en nacht. De mensen kijken verveeld, ongeïnteresseerd langs je heen en hier op deze bank weigeren een paar jonge Israëliërs hun bagage van de bank te halen terwijl er enkele oudere mensen moeten staan, ronduit onbeschoft. Ontzettend veel jonge soldaten zie je lopen met het geweer langszij welke ze dag en nacht bij zich moeten hebben en ook mee naar huis dienen te nemen.
De oude binnenstad van Jeruzalem bezocht maar er was 2 dagen staking van de Jordaniërs die daar het grootste deel van de bevolking uitmaken en zodoende bijna geen winkeltje open. Misschien wel beter ook zo, want het lijkt me knap druk worden in deze kleine nauwe straatjes hier. Het is een prachtige oude binnenstad met ontelbare kronkelige weggetjes.