Terug in het hotel gekomen kwam de jongen van achter de balie naar me toe met “meneer, we hebben weer warm water hoor!” Het blijkt dat er op bepaalde uren van de dag geen stroom is, dus ook geen warm water in de boilers.
Zondag 14 februari. Om half zeven de bus genomen naar Amman in Jordanië. De rit duurde 2 uur maar met de douane controle kwam er nog 3 uur bij. Weer alles uitgepakt op lange tafels waar het werd nagekeken. Je zou zeggen dat tussen twee bevriende naties zoals Syrië en Jordanië je toch niet zo’n zware controle nodig hebt, maar nee hoor, alles uitpakken.
In de bus zat ook Lew, een Nieuw Zeelandse jongen die al een tijdje aan het rondtrekken was en zeker tot kerstmis daarmee door wil gaan. Hij had een boekje bij zich over het reizen in dit gebied en daar stond in dat je officieel niet van Jordanië naar Israël mag reizen en daarvoor dan ook geen toestemming krijgt. Nu is de Westbank eigenlijk Jordaans gebied door Israël bezet en daarom moet je van de Jordaanse regering toestemming hebben om daar te komen d.m.v. een permit en de Jordaniërs kunnen deze niet weigeren terwijl de Israëliërs doen alsof de Westbank van hen is en je daarom ook niet kunnen weigeren. Voor een permit moet je wel een stel formulieren invullen met pasfoto’s erbij en dan 2 dagen wachten (volgens dat boek). Morgen er maar eerst even achteraan gaan en nu een hotel zoeken. Lew en ik besloten maar om een 2 persoonskamer te nemen omdat je dan goedkoper uit bent. Daarna wat geld gewisseld, de stad bekeken en wat gegeten.
Om 22.00 uur was het steenkoud (-2° c), zijn om een gaskacheltje gaan zitten en hebben met de Arabische eigenaar wat gepraat over de Midden-Oosten moeilijkheden. Wij met ons drieën hadden ze al opgelost, nu in het echt nog. Ik weet niet hoe het met de andere Arabieren zit, maar deze wist niet dat er in de oorlog 7 miljoen Joden waren vermoord.
Vroeg naar bed gegaan en met 2 truien aan in mijn slaapzak gelegen zo koud was het. Ik lig altijd in mijn slaapzak want in die goedkope hotelletjes wordt