We zitten nu op een uurtje van de middellandse zee. De hele nacht moest de trein klimmen en dalen om over de bergpassen te komen. De bergen zijn toch nog zo’n 4000 meter hoog. Dan hoorde je de diesellok flink brullen en kreeg je druk op de oren zodat je slikken moest. Pakken sneeuw lagen er nog steeds maar als ik de Turken hier mag geloven is het nu met de sneeuw en kou gedaan want in Adana schijnt het 20 graden te zijn.
Vrijdag 12 februari. Ik ben hier op het busstation van Adana en ga verder tot in de buurt van de Syrische grens. Elke plaats heeft een busstation van waaruit men overal in Turkije kan komen. Deze busdiensten gaan veel vaker dan de trein en voor ons westerlingen is het nog behoorlijk goedkoop ook. Voor 200 km betaal je 5 gulden of minder.
Er zijn hier ontzettend veel horlogeverkopers en schoenpoetsertjes die voor een paar centen heel uitgebreid je schoenen poetsen. Dat poetsen is wel nodig ook want de wegen liggen vol stof en modder. Verder is het krankzinnig hier wat betreft het verkeer. Voetgangers hebben totaal niets in te brengen en moeten de gekste sprongen maken om over te steken. Met een rugzak op ben je toch al niet zo snel dus moet je goed op je tellen passen. Met de bus ben ik nu dus naar Antakya gereden en dit is de laatste plaats voor Syrië. We hebben een verschrikkelijk stuk weg gehad, als je nierstenen hebt moet je hier naar toe dan weet je zeker dat ze daarna vergruisd zijn. In Antakya ben ik overgestapt op een Syrische bus en dit slaat alles, zo oud. Er is geen stoel heel, het dak is volgestouwd met bagage en binnenin ligt er voor een jaar koopwaar plus allerlei soorten gereed-schap en nog een stel kippen. De hele tijd hoor je vanaf de moskeeën het opzeggen/zingen van de gebeden en dit gebeurd allemaal met behulp van versterkers en megafoons dus het is een kabaal van jewelste. Het busstation ligt middenin de stad en het is zo’n gekkenhuis hier dat je geen meter voor of achteruit kan. Als je dit soort steden binnenrijdt kom je eerst langs kilometers lange wegen, met allerlei