Hoogstwaarschijnlijk doen ze dit om het wisselen op de zwarte markt tegen te gaan. Dus het is zaak om zo min mogelijk te wisselen en de rest in Peking.
De winkeltjes op het station zijn overvloedig vol met ook westerse artikelen en de Koreanen konden hun lol op. We hebben onze eerste Chinese maaltijd gehad in het nu Chinese restauratierijtuig.
Het verwonderde ons dat er zoveel dingen te krijgen waren in vergelijking met Rusland terwijl de Chinezen toch zeker niet welvarender zijn. Afijn, het smaakte uitstekend en we konden de Chinese eetlessen in Holland goed gebruiken want alles wordt gedaan met chopsticks.
Kleine Gorbatsjov wordt op handen gedragen door de Chinezen en hij kan nog goed overweg met zijn sticks ook. Alleen moeten we een beetje oppassen want we missen soms dingetjes zoals een zakmes of ballpoint en die vinden we dan weer terug in zijn coupé.
De zevende dag. Wakker geworden op een station waar we enkele minuten oponthoud hadden. Snel aankleden en voor het raam naar buiten kijken waar ik een stuk of zes Chinezen zag die vrolijk terug begonnen te zwaaien toen ik mijn hand opstak.
Er kwam met een geweldige vaart een stoomtrein binnenrijden volgestouwd met reizigers en hij kwam precies op de goede plek tot stilstand nl met de bagagewagen bij de post, een knap staaltje remkunst.
Lang hield ik het niet vol daar bij dat raam want aan de andere kant van het perron werd de belangstelling voor mij zo groot dat ik me maar snel terugtrok. René zal het nog moeilijk krijgen met zijn punkkleren.
Het landschap is nog hetzelfde gebleven, heuvelachtig, kaal en dor. Af en toe passeren we huisjes die nu gemaakt zijn van leem en baksteen en de dorpjes vallen in het geheel niet op in het landschap. Tussen de dorpjes liggen allemaal bewerkte velden met daartussen veel lopende en fietsende mensen. Als de trein langskomt houdt praktisch iedereen op met werken en gaan uitgebreid naar de trein staan kijken. Als je dan je hand opsteekt roepen ze naar elkaar en beginnen lachend te zwaaien. Ook gaan er veel mensen in de houding staan terwijl het geen militairen zijn.
Langs de spoorbaan zie je overal gegraven vierkante gaten van ongeveer 5 x 5 meter. In het begin dachten we dat het wel schuttersputjes voor groepen waren, maar hier zo ver van Rusland lijkt ons dit idee toch wel overdreven. Na veel heen en weer gepraat met de twee Russische begeleidsters (die meegaan tot Peking) kwamen we erachter dat het kleigaten zijn die de mensen gebruiken om hun huizen mee aan te smeren. Aangezien de velden allemaal bebouwd worden gebruiken ze alle lege plekjes die ze nog kunnen vinden en dat is vaak langs de spoorbaan.
Het is inmiddels negen uur en René is met geen stok wakker te krijgen, die kan slapen als een os.
De trein schud een stuk minder dan in Rusland, maar het ballastbed is ook 1,5 meter dik met daarbovenop dezelfde betonnen dwarsliggers