plaatsje enige rubberfabrieken op volle toeren te draaien en dit geeft nogal wat uitstoot.
Hier in Roemenië begin ik al op te vallen ook, je ziet de mensen naar je kijken van “he, een vreemdeling” en soms komen ze naar je toe schuiven en beginnen dan met handen en voeten een gesprek.
Je ziet hier bijna geen auto’s rijden. Wel veel vrachtwagens op weg naar Bulgarije en Turkije die vanwege de burgeroorlog in Joegoslavië daar niet meer doorheen kunnen.
We hebben nog zo’n 200 km te gaan naar Boekarest en de trein slingert zich hier door de bergen met zijn grote schijnwerper aan. Iedere keer dat je weer de bocht omgaat schijnt hij tussen de bergwanden door. Volgens de kaart zitten we hier op 1000 meter hoogte en er ligt een flink pak sneeuw. De huizen hier zien er een stuk beter uit dan bij de Hongaarse grens, het is hier het wintersportgebied van Roemenië en zodoende meer inkomsten.
De cabines van de locomotieven zijn ingericht als kleine huiskamertjes. Er zijn gordijntjes opgehangen (ook voor de ronde zijraampjes), glitterlampjes, kleedjes op de stuurtafel en er was er zelfs één die echte plantjes voor de ramen had. Hoogstwaarschijnlijk heeft elke machinist zijn eigen lok en leeft er misschien wel in.
Dinsdag 9 februari. Gisteravond om 9 uur aangekomen in Boekarest en het was daar letterlijk en figuurlijk zwart van de mensen. Gelijk uit de trein word je aan je mouw getrokken om geld te wisselen. Je bent hier de enige met een rugzak en een westers uiterlijk dus de mensen pikken je er zo uit.
In Boekarest was het niet mogelijk om bij het spoorwegpersoneel te overnachten dus was ik genoodzaakt een hotel te nemen aan de overzijde van het station voor f 20 per nacht.
Even wat opknappen dan de stad bekijken en proberen wat te eten te vinden. Om 10 uur ’s avonds loop je hier echt moederziel alleen door de stad, geen mens te zien. Boekarest ziet er oud en bouwvallig uit en de weinige auto’s scheuren door elkaar met kapotte lampen of uitlaten. De stadsopbouw is echt socialistisch met in het centrum grote gebouwen en