De trein richting Nepal blijkt een boemeltrein te zijn. Overal stoppen en bergen ellende te zien in de kleine dorpjes. Hoe bestaat het dat een volk dat zo’n mooi gebouw als de Taj Mahal heeft gebouwd, zo weerzinwekkend smerig is geworden. Het volk moet haast wel gedegenereerd zijn.

De trein is een ontzettende puinhoop aan het worden, alles ligt op de grond. Er is eten in overvloed op de stations en in de stadjes maar het ziet er allemaal even goor uit, je kan gewoon geen honger opwekken. Op het perron was een veger en die kiepte de afvalemmer om op de grond en veegde het toen richting spoorbaan. Het is één grote bende hoe verder je landinwaarts gaat.

Het is tamelijk druk geworden in de trein, de mensen zitten zelfs op het dak en dat met zo’n 100 km/h. Het landschap is erg groen en vruchtbaar. Een grote verscheidenheid aan plantensoorten en palmen. Af en toe heb ik het er wel eens over met Indiërs hoe ze het nu vinden om in zo’n overvol toch wel smerig land te moeten leven, maar zij zien het met eigen ogen toch wel heel anders dan wij en vinden het allemaal noch wel meevallen. Ze zeggen dan dat er plekken zat zijn waar het niet zo druk en smerig is en ze lijden er dan ook niet zo onder.

s’ Middags in Gorakhpur aangekomen en daar bleken nog zo’n 15 rugzaktoeristen richting Nepal te willen gaan. Met z’n allen de bus genomen naar het grensplaatsje en daar overnacht om de volgende dag om 8.30 uur richting Kathmandu (de hoofdstad) te rijden, een rit van zo’n 10 uur door de Himalaya.