vanzelf wel. Dat de economie hier aan gaat trekken staat wel vast, het vorige jaar heeft iedereen zo’n 10 procent meer salaris gehad. Waar je het ook aan kan zien zijn de moderne wijken die overal uit de grond gestampt worden en men is hard op weg om het westen economisch in te halen.
Vandaag ook nog even naar huis gebeld het was tenslotte mijn verjaardag. Hoe ze hier de telefoonkosten berekenen, weet ik niet maar ik had maar 3 minuten gebeld en daar maakten zij 7 minuten van en dat kostte me zodoende 50 gulden. Ik heb Martina en de kinderen even gehoord dus dat maakte weer veel goed.
Het is vandaag de laatste dag in Peking en dus tijd om eens een zwembad te bezoeken. Het eerste is gesloten, dan maar het tweede. Ook dicht. Wat we van de gebaren van de man wijs konden worden was dat de zon eerst hoog aan de hemel moest staan, men begon dan te zweten en daarna ging het zwembad pas open, een buitenbad dus. Niets aan te doen, dan maar weer een beetje rondtoeren door de stad.
We kwamen in de winkelstraten terecht die niet met de onze zijn te vergelijken. Er waren veel winkels met Japanse elektronica die nog maar pas opengesteld waren. Veel mensen voor de etalages, maar nog geen geld om te kopen. Er is bij de grote hotels in de buurt een friendshipstore en dat is een grote en dure winkel waar je met toeristengeld van alles en nog wat kunt kopen. Voor de regering een manier om aan buitenlandse valuta te komen. Voor Julia heb ik een prachtige beschilderde waaier gekocht en voor Judith een zak met kleine speelgoeddiertjes. Martina moet nog maar even wachten tot Hong Kong voor haar kimono ochtendjas.
Daarna bij het station een hapje gegeten in een groot restaurant. Het was er groot, smerig en vol met mensen van buiten Peking die van alles en nog wat hadden verkocht en nu weer terug moesten naar hun huis op het platteland. We kregen daar deegbollen ter grootte van ping-pong ballen en die waren gevuld met vlees of groente (ik weet het nog steeds niet). We schoven aan tafel bij een man en vrouw waarvan de vrouw zich halverwege de maaltijd niet zo lekker begon te voelen en de laatste balletjes maar op de grond spuugde. We hadden er een heidens karwei aan om die bolletjes tussen onze eetstokjes vast te klemmen, ze waren verschrikkelijk glad. Je moest ze nog in een sausje dippen ook en natuurlijk zat de hele tent naar ons te kijken maar daar raakten we ondertussen wel aan gewend. Dit is wel een land voor mensen met mensenvrees, of je springt binnen een week het raam uit of je trekt je nooit meer wat van andere mensen aan.
Na afloop de fietsen teruggebracht die we 5 dagen in ons bezit hebben gehad. Dat kostte ons 8,50 gulden en René ging daarna met de bus terug en ik had zin om te lopen (2 uur).