Woensdag 10 februari. Om 6 uur aangekomen in Plovdiv halverwege Bulgarije. Het was maar 250 km tot hier maar we hebben er 9 uur over gedaan. Hier nagevraagd of er een trein gaat naar Istanboel en het blijkt dat die maar 1 maal per dag gaat en wel om 1 uur ’s nachts. Er is nog een andere mogelijkheid; met de trein naar de grens, daar overheen lopen en dan met de bus verder. Dan hoef ik nog maar 2 uurtjes te wachten.
Het voordeel van Bulgarije t.o.v Roemenië is dat ze hier niet zo achter je geld aanzitten wat betreft het wisselen e.d. Mijn brood heb ik in een meegebrachte plastic zak gedaan en eet het daaruit op, ik raak het niet meer met mijn handen aan. Al 2 dagen heb ik mijn handen niet meer kunnen wassen vanwege gebrek aan water.
Af en toe komt er iemand langzaamaan steeds een stapje naar je toe geschuifeld en wil dan met je praten. Na een tijdje gaan ze dan weg en geven je een hand, maar met die hand hebben ze wel net hun neus uitgesnoten, zonder zakdoek uiteraard. Het is trouwens moeilijk praten met de mensen, niemand die een andere taal spreekt en als ze ja bedoelen schudden ze nee met hun hoofd.
Om een uur of 12 bij de grens met Turkije aangekomen. Gelijk komt er al een taxichauffeur naar je toe of hij je bij de grens moet brengen voor 10 dollar. Goede raad is duur, het is tegen mijn principes om te betalen en 10 dollar is aardig veel maar de volgende bus gaat anders pas uren later dus heb ik het maar gedaan.
Het is een leuke ervaring om over de grens te lopen, je passeert een stuk of 3 Bulgaarse wachtposten, dan een kilometer niemandsland en dan kom je bij de Turkse douane. Over de grens stond een bus met Sovjet handelaren die hun inkopen gingen doen in Istanboel. Met hen kon ik meerijden voor 10 dollar en dat is niet veel voor een stuk van 300 km. Er schijnen ontzettend veel Russische handelaren hun inkopen te doen in Turkije, vooral veel kleding en dat verkopen ze weer met winst in Rusland. De Turkse chauffeur reed als een gek en toeterde voor alles, voor tegenliggers, voor wegwerkers, met inhalen of gewoon als hij dacht dat er wel eens iemand zou kunnen oversteken.