Het is vandaag de vijfde dag.
Wakker geworden door het keiharde geschreeuw van de moeder van Gorbatsjov en even later horen we hem huilen. Dit is weer eens wat anders dan gewekt worden door een wekker. Eerst maar weer een kop `tai’ nemen.
Gisteravond is het nogal laat geworden omdat er een Zweed jarig was en dat moest gevierd worden met champagne. We hebben heel wat afgelachen. Ze begonnen met moppen te vertellen en daarna kwamen de Viking spelletjes zoals zij dat noemden aan de beurt. Halverwege de avond moesten we één coupé opschuiven aangezien de Russen begonnen te klagen, die willen altijd vroeg naar bed.
De wagon is zo’n beetje verdeeld in 2 groepen, één van Moskou tijd aanhangers en één van lokale tijd aanhangers. We doen ons uiterste best om dat verschil op te heffen maar het lukt eenvoudig niet om te gaan slapen als het pas 23 uur is. Meestal liggen we dan nog een uur of 3 uit het raam te kijken naar het voorbijglijdende landschap.
Nog een uur rijden en we zijn in Irkutsk. Over luchtverontreiniging gesproken. Je ziet hier enorme hoeveelheden rook van allerlei soorten en kleuren de lucht ingaan, uitgespuugd door een woud van fabrieksschoorstenen. De zware industrie van Rusland is hiernaar toe verplaatst in en na de 2e wereldoorlog om de Duitsers te ontlopen en om dit gebied meer bij Rusland te betrekken. Men stuurde duizenden arbeiders en studenten deze kant op. Dit kwam Rusland wel beter uit ook want de grondstoffen liggen hier voor het oprapen zodat men deze niet richting westen hoefde te verplaatsen.
Het landschap is weer behoorlijk vlak, de sneeuw weg en de weggetjes zijn een en al modder.
In al die 6 duizend kilometer hier naar toe heb ik hooguit 3 asfaltwegen gezien, voor de rest was het allemaal modder, modder en nog eens modder. De boerderijtjes hebben ook geen grasveld er omheen, ook hier alles modder. Het lijkt me ook een onmogelijke zaak om met deze permafrost goede wegen aan te leggen. Alleen de bovenste laag grond dooit, daaronder blijft alles bevroren.
Wat je ook vaak ziet zijn groene vrachtauto’s, ze kennen alleen maar 2 kleuren, groen en rood. Dit zal ook de reden zijn dat men in het Westen denkt dat alles hier militair is terwijl in de meeste wagens normale arbeiders zitten.
Zo, even een kwartiertje pauze gehad in Irkutsk om kolen te laden. Er is een Noord Koreaanse filmploeg aan boord en die zie je dan iedere keer in hun blauwe trainingspakken over het perron rennen. De Russen kijken dan hun ogen uit.
René is de locomotief aan het fotograferen en ik neem de kans waar om even binnenin te kijken, maar praten kan je niet en de communicatie moet met handen en voeten gebeuren. De cabine zag er ouderwets uit en leek een beetje op de bij ons rijdende 1200 serie. De machinist vond het prima toen René aanstalten maakte om hem achter zijn stuurtafel te fotograferen, een aardige man.