reclameborden met vooral Japanse artikelen en Peking lijkt in dat opzicht op een westerse stad. Peking is totaal niet te vergelijken met Moskou dat heel erg somber is.
Het opbellen naar Martina is telkens een groot probleem. Verschillende keren heb ik het nu al geprobeerd waarvan ook een keertje vanuit Moskou en het wil maar niet lukken. `s Ochtend kan je niet bellen want je moet rekening houden met het tijdsverschil van 7 uur en ’s avonds is het voor de Chinezen weer te laat. Dan blijft er alleen `s middags over en dan is er geen doorkomen aan. Uren en uren heb ik al gewacht om doorverbinding te krijgen en het lukt maar niet.
De volgende dag rustig aan gedaan en begonnen met een ontbijt. Het ontbijt wordt gegeven in een grote eetzaal waar je zelf je ontbijt bij elkaar moet zien te sprokkelen. De Chinezen gaven er een gekookt eitje bij en ze proberen dat op de Europese manier te doen maar dat lukte niet erg. Een Amerikaanse toeriste was schijnbaar al een beetje te lang in China want die flipte helemaal uit tegen het personeel. Ze schreeuwde en ging tekeer en het personeel wist niet waar ze kijken moesten. Het was een beschamende vertoning daar in die eetzaal.
Er zijn trouwens wel meer geflipten hier. Zo loopt er ook een Amerikaan met bijbels te leuren, kan je nagaan hier in China, de mensen weten totaal niet waar hij het over heeft.
Het hotel bestaat uit een gedeelte waar je in grote zalen of in tweepersoons kamers kunt slapen en bovenin wonen allemaal Chinese families met kinderen en al. Daar is ook een zaaltje met een tv en ’s avonds kijken alle families daarnaar in dikke rijen en op de grond gezeten.
Na het ontbijt lekker gaan fietsen. Bij een van de vele parken naar binnen gegaan en daar waren honderden en honderden kinderen die kennelijk met schoolreisje waren. Een paar maal werden we gevraagd of we met ze op de foto wilden, dan hadden ze thuis wat te vertellen zeker.
In de middag hebben we het Beihai park bezocht wat wel een bedevaartsoord leek zo veel mensen waren er met bussen uit alle windstreken.
De Chinezen zijn helemaal wild van het fotograferen van elkaar. Ze gaan dan uitgebreid poseren met op de achtergrond een of ander beroemd gebouw. En als René ergens naar staat te kijken zie je de persoon die gefotografeerd moet worden heel langzaam opschuiven tot waar René staat en dan wordt er pas afgedrukt zodat hij er ook bij opkomt.
Met de fiets kwamen we bij de verboden stad die voor een aantal jaren terug nog echt verboden was voor de gewone mensen en waar de keizerlijke familie leefde. Nu reden we met fiets en al over de binnen de ommuring liggende straten en konden overal een kijkje nemen.
Buiten de verboden stad kwamen we terecht op het grote Tien a Min plein oftewel het plein van de hemelse vrede waar de foto van Mao aan de muur hangt en altijd het defilé gehouden wordt.