Na een flink stuk lopen vonden we het bureau en kregen een hotel toegewezen dat aan de rand van de stad ligt. Met de bus ernaar toe en dan eindelijk eens na acht dagen onder de douche.
`s Middags eerst een hapje eten en dan proberen of we een fiets kunnen huren vanwege de nogal grote afstanden die bijna niet per voet zijn af te leggen.
Een klein restaurantje ingedoken waar het eten er nog wel behoorlijk uitzag. Daar werden we aan een tafel gepoot waar al twee Chinezen aan het eten waren en die flink zaten te smakken en te slurpen.
Het eten bestond uit kleffe rijst met een kommetje vet vlees en er stonden een meter of vier van ons tafeltje vandaan twee dienstertjes, een dikke man die hoogstwaarschijnlijk de eigenaar was en de vrouw van achter de kassa, naar ons te kijken. De man probeerde het ons vreselijk naar de zin te maken door steeds maar weer naar ons toe te komen en vragen of we nog wat hebben wilden. René had net een stukje vet vlees in zijn mond toen de man opeens begon te rochelen en een vette fluim op de grond spuugde waar hij vervolgens bovenop ging staan als was het een stuk ongedierte. We kwamen niet meer bij van het lachen en van het eten hoefden we ook niets meer. Hij zal wel gedacht hebben wat een gekke lui.
René had trouwens toch al veel bekijks met zijn punkbroek en zijn staartje, overal zag je de mensen hun hoofd omdraaien en met hun vingers wijzen.
Bij het fietsverhuurkantoortje werkte een meisje dat Duits sprak en na de afhandeling vroeg ze of ze nog wat van ons toeristengeld kon krijgen waarna wij 1,5 maal zoveel Chinees geld terug zouden ontvangen. Dit ruilen moest stiekem bij haar thuis gebeuren met haar vader en moeder erbij. In China zijn speciale winkels waar je alleen met buitenlands geld kunt betalen. Hier kan je tv’s, radio’s of koelkasten kopen en dit wordt gedaan om buitenlandse valuta binnen te krijgen. Voor ons was het een mooie kans om eens een Chinees huis van binnen te bekijken. Het zijn erg kleine maar wel schone kamers met in de ene hoek een potkacheltje en in de andere een bed met radio en een gasstelletje. De hele buurt bestond uit niets anders dan van dit soort ruimtes met kronkelige steegjes en af en toe een winkeltje. Alle bewoners zaten, lagen of stonden buiten.
Na het wisselen zijn we aan het fietsen geslagen en kwamen klem te zitten tussen duizenden en duizenden fietsers die in rijen van wel 7 dik door elkaar heen krioelden. Als de mensen over wilden steken stapten ze de straat op en voetje voor voetje liepen ze naar het midden terwijl de fietsers voor en achter hen langs reden, er is bijna geen doorkomen aan.
De voetgangers hebben met het oversteken meer last dan wij in Holland op een drukke rijksweg.
Na de nodige omzwervingen en één keer totaal verdwaald te zijn kwamen we weer terug in het hotel waar René ijverig op jacht ging naar ongedierte dat helemaal niet aanwezig was, maar ja, je leest wel eens wat niet dan? Het aantal winkels in Peking is beduidend hoger dan in Moskou en er zijn ook veel meer handelaren langs de kant van de wegen. Ook staan er overal