De trein naar Delhi wordt een langdurige geschiedenis. Bom en bomvol was hij met Indiase mensen die tassen, pakken, jute zakken overal in de trein neergelegd hadden om mee te nemen naar India. Je kon enkel een plaatsje vinden door over pakken en dozen te klimmen.

Bij het grensstationnetje aangekomen stond de trein nog niet stil of de deuren werden opengegooid en de mensen (mannen) sprongen als hazen de trein uit en liepen of hun leven er van afhing. Ik dacht wat krijgen we nu dan en tegelijkertijd zag ik het antwoord al, de mannen probeerden de andere reizigers te snel af te zijn en een bagagewagentje te pakken te krijgen, het was me een chaos, verschrikkelijk.

Op het grensstationnetje moest alles gecontroleerd worden door de Pakistanen. Daar gaat uren tijd in zitten. Daarna gebeurde hetzelfde aan de Indiase kant met als gevolg dat je niet eerder als s’nachts om 12 uur weer verder kon richting New Delhi. Je bent dus een hele dag kwijt met enkel de rommel na te kijken wat die mensen meenemen.

Op het Indiase station aangekomen moesten er formulieren ingevuld worden voor inklaring. Ik was daar mee bezig en ging er gelijk zo’n 1½ uur mee door want iedereen kwam naar me toe omdat ze niet konden schrijven. Heb ik m’n tijd toch een beetje nuttig kunnen besteden. Nadat de hekken geopend werden stroomde de perrons vol met het leek wel een stel vluchtelingen.

Ik ben het grensdorpje ingegaan maar moest snel weer terugkeren vanwege de jeugd die in grote getale met me meeliep en telkens maar weer het afgezaagde:”Hey mister, how are you” lieten horen en niet meer weg te slaan waren.

Met een boemeltreintje naar een groter station gereden waar betere verbindingen met Delhi te vinden zijn. Het was zwart van de mensen en toen de trein binnenkwam werden de achterste rijtuigen (de goedkoopste klasse) bestormd met duwende schoppende en trekkende mensen. Voordat de trein stilstond hingen de mensen al aan de deuren en ramen want wie het eerste binnenkwam was verzekerd van een plaats. Ik ben maar in deze trein gestapt hoewel het een dure is en ik daar geen kaartje voor heb.

Het standsverschil is groot. De mensen buiten op de perrons die moeten wachten op een goedkopere trein kijken hun ogen uit als je in de deuropening staat. De perrons liggen vol, echt vol met wachtende mensen met ontzettend veel bagage bij zich, ook al is het nu midden in de nacht.