Nog 1½ week voordat de reis begint. Er begint een lichtelijke ongerustheid over me te komen, net weer opgebeld naar de Iranese ambassade om te kijken of het visum er al was, maar nog steeds niets. Afgelopen vrijdag nog gebeld (ik ben er al zes weken mee bezig) en toen werd er gevraagd of ik na een kwartiertje weer terug kon bellen, dat was geen probleem, maar na een kwartier namen ze de telefoon weer op en zeiden ze dat de ambassade gesloten was, aju paraplu.

Visums voor Iran schijnen maar mondjesmaat verstrekt te worden, het liefst hebben ze daar helemaal geen toeristen vertelden ze me op het reisbureau. Een zwak voor reizen heb ik altijd gehad en ben al regelmatig op pad geweest. Een land zoals India stond nog op het verlanglijstje en ik zou daar met Vincent naar toe vliegen om rond te trekken. Er kwam een kink in de kabel in de vorm van een dochtertje en zodoende kon hij dus niet mee. Het was een tegenslag, maar tegelijkertijd ook een voordeel want mijnbaantje als conducteur bij de spoorwegen geeft me de mogelijkheid om in enkele landen gratis met de trein te reizen en kan ik dus overal uitstappen om de boel te bekijken.

Het plan dat er nu ligt houdt in dat ik vertrek op zaterdag vier oktober en reis via München, Wenen, Boedapest naar Joegoslavië en dan naar Griekenland en Turkije. Dwars door Turkije naar Iran, Pakistan en India en misschien zit er nog een stukje Nepal in. Dit geheel zal een 1½ à 2 maanden in beslag nemen.

Nu ik dit zo zit te schrijven in de kamer zie ik steeds iets voor het raam vliegen en bij nadere beschouwing blijken het twee vleermuizen te zijn die in stereo vliegen, onder de dakgoot verdwijnen en weer tevoorschijn komen. Nooit geweten dat die dieren hier ook zaten. Als het met het visum voor Iran niet door mocht gaan probeer ik in Turkije via de onafhankelijke deelgebieden van het vroegere Rusland zoals Toerkmenistan, Azerbeidzjan, Oekraïne enz. om de Kaspische zee heen te trekken en zo een omgaande beweging te maken naar Pakistan. Voor dit soort landen heb je natuurlijk ook een visum nodig maar daar is misschien aan de grens wel aan te komen. Als dit ook niet mocht lukken dan blijft het vliegtuig over van Turkije naar Pakistan.

Een collega van me is zo vriendelijk geweest de Eurail Guide die hij in de trein gevonden had, aan mij te geven. Een handig boek met ontzettend veel treinverbindingen en wetenswaardigheden over landen en steden van over de hele wereld. Er staat bijv. in dat er éénmaal per week op maandagmorgen een trein gaat van Iran naar Pakistan, dus als je dat niet weet zou je lelijk op je neus kijken wanneer je een week moest wachten.

Op dit ogenblik is het zaterdag vier oktober en zit ik in de trein van Arnhem richting Duitsland. Net afscheid genomen van Martina en de kinderen. Dit is altijd een niet zo leuk moment dat voor hen erger is dan voor mij hoewel ik het idee heb dat het gelukkig steeds wat makkelijker gaat. Ik moet zeggen dat ik een wonderbare vrouw heb die me de gelegenheid geeft om dit soort reizen te maken, er zullen er niet veel zijn, de meeste zeggen “twee maanden weg, dan blijf je maar weg”. Het liefst had ik gehad dat ze allemaal mee gingen, maar ze zien dat soort landen niet zo zitten, naar Griekenland gaan ligt meer in hun richting en daarom staat dat het volgend jaar op het programma.
Mijn rugzak puilt uit want je moet per slot van rekening voor aardig wat klimaten kleding meenemen. Gisteravond waren Rob en Els zo vriendelijk om me een zak drop mee te geven van zo’n 1½ kg. Deze moet eerst maar eens wat lichter gemaakt worden. In mijn rugzak is het nu nog een beetje chaotische toestand, maar in de loop der tijd krijg je vanzelf wel een meer geordend geheel doordat je dingen op plekken stopt die meer logisch zijn. (Zoals trouwens het geval was met deze pen die helemaal onderop bleek te liggen). Het grote “kijken” is begonnen. Heerlijk is dat, lekker zitten en om je heen kijken naar het landschap (Roergebied, ook mooi) en vlak langs de landingsbaan van vliegveld Düsseldorf waar net een groot toestel vlak boven ons de landing inzette. Ik had een mooie vrije plaats gevonden en snap nu waarom die plaats vrij was, want voor en achter me zitten mensen met een baby die allebei net wakker zijn geworden en flink schreeuwen. De ouders zijn lichtelijk opgewonden en weten niet wat te doen om ze stilte krijgen. De trein is een heerlijk vervoermiddel om contact te krijgen met de lokale bevolking. Shit, die dikke kerel aan de overkant van het gangpad trekt zijn schoenen uit en ik weet eigenlijk nog niet of ik wel contact met de bevolking wil. Maar geen nood het is een soort Griek en die moet naar Frankfurt, ik heb hem maar gezegd dat hij hier in Keulen overstappen moet (wat niet waar is) dus dat is ook weer opgelost.

We zijn in de buurt van Bonn en rijden al een tijdje parallel met de Rijn, aan de linkerkant deze keer. Overal kastelen op de bergen en het water is superlaag. In Keulen zijn een stelletje Amerikanen ingestapt en zoals gewoonlijk slapen ze weer en zien niets. Het enige nadeel is
dat de trein zo hard rijdt maar dat probleem lost zich in de loop der tijd vanzelf wel op. De trein maakte opeens een noodstop (ik denk vanwege de beveiliging die er op zit want het is al de tweede keer dat hij dat doet) en het was wel grappig want die Amerikanen schrokken
zich een ongeluk en schoven zo van de stoel af. Gisteren nog opgebeld voor het Iranese visum maar er was nog niets binnen. Ze gaven me de
raad om het in Istanbul of Ankara maar te proberen want daar zijn ook Iranese ambassades en die bellen dan op naar Den Haag waar ze het dan via de telex weer op kunnen sturen. Afijn, we zien wel. (In dit laatste zinnetje herken je de ware wereldreiziger!)

Er is geen tijd dit boek op te bergen, steeds zie je weer wat anders. Nu was er weer een potloodventer langs de baan die uitgebreid met zijn gevalletje in z’n handen richting trein stond te zwaaien. De wereld is vol maffe figuren. Dit missen die Amerikanen dus ook want die slapen inmiddels weer. Het kind wat achter mij zit/ligt, is niet meer stil te krijgen, ik schat het op vier maanden oud en de moeder is een jonge Joegoslavische/Turkse vrouw die ook met de handen in het haar zit. Maar er komt hulp in de vorm van een kordate enigszins gezette Duitse vrouw die het kind pakt en tegen zich aan drukt en zie, het kind is gelijk stil. Tegen zo’n overmacht kan het niet op. (Ik zou ook gelijk stil zijn in zo’n geval). Graag zou ik behulpzaam zijn maar dat is een moeilijke zaak met zo’n baby. Geef me een radio en ik repareer hem maar zo’n baby is een ander geval. Er zit geen knop op waarmee je hem uit kunt zetten. In Mannheim moest ik overstappen naar München en daar bleek dat die trein een uur vertraging had vanwege een bovenleidingbreuk. Daarna ging hij lekker snel, zo’n 280 km/h.

In München aangekomen wachtte me een verrassing, het is oktober en dan zijn er de oktoberfeesten. Hartstikke druk met lui die van die grote potten bier drinken. Bij de spoorwegen kon ik niet terecht, het treinpersoneel dat hier overblijft krijgt een hotel toegewezen en je moet je treinpapieren laten zien die ik natuurlijk niet heb. Naar het VVV kantoor gegaan voor een jeugdherberg. Er was er één vijf km verderop. Lopend erheen gegaan, flink zweten en daar kreeg ik te horen dat je voor deze herberg onder de 27 jaar moest zijn en ze schatten me 28. Weer terug en bij een andere jeugdherberg had ik meer geluk, er was iemand niet op komen dagen en ik kon dat bed krijgen. Heerlijk gedoucht en even in de stad kijken hoe dat nu allemaal in z’n werk gaat dat oktoberfeest. Wat een feest, je moet je voorstellen dat er op een ontzettend groot parkeerterrein een grote kermis is neergezet.

Tussen alle attracties door staan er een stuk of tien supergrote tenten zo groot als een voetbalveld waarin allemaal tafels staan vol met drinkende en etende mensen, er gaan er wel een paar duizend in. Je moet er maar van houden, ik voelde me er in ieder geval totaal niet thuis en ben het stadscentrum maar eens gaan bekijken, wat wel mooi is alleen een beetje steriel.