De piramiden liggen aan de buitenkant van Cairo en dat is ongeveer 15 km van het centrum vandaan. Een taxi genomen (kon niet anders, hij is goedkoop en bussen overvol) en toen ik daar aankwam wist ik niet wat ik zag. Overvol met bussen, auto’s, kamelen, paarden, souvenirwinkels en mensen. Gelijk komen er mensen op je af die erg vasthoudend proberen je over te halen om hun winkel te bezoeken, kameel te huren of iets dergelijks. Een zeer vervelende toestand waar ik totaal geen zin in had en daarom maar gelijk rechtsomkeert gemaakt en op mijn dooie gemak lopend in de richting van het centrum teruggegaan.
Op foto’s van de piramiden is nooit iets te bekennen van huizenbouw maar in werkelijkheid liggen de woonbuurten tot aan de voet ervan en maken ze er eigenlijk een deel van uit.
Er zijn hier zoveel auto’s dat voetgangers geen schijn van kans hebben en zich voor de auto’s moeten werpen in de hoop dat deze wel om hen heen rijden. De steden gaan onder in hun eigen vuil en mensenmassa’s.
De politieagenten hier komen zo van het platteland lijkt het. Het zijn een beetje ongeregelde sloffende boerenjongens en één vroeg me wat er in het plastic zakje zat wat ik bij me droeg (2 kale broodjes) en wees op zijn buik ten teken dat hij honger had. Ik heb hem er toen maar een gegeven en dat gebeurde terwijl er tientallen mensen langs ons liepen.
Zondag 21 februari. Nou, daar zitten we dan in de trein. le klasse nog wel. Bijna te laat omdat je ook nog een plaatsreservering moet hebben die ik ergens aan een loketje moest halen.
We rijden door de buitenwijken van Cairo en het is een onbeschrijfelijke rotzooi langs de spoorbaan. Allemaal krotten, ontzettend veel mensen en een kanaal dat bijna helemaal dichtgeslibd is met vuilnis waartussen de mensen hun pannetjes schoonmaken. Over de grond hangt een dikke laag mist/smog waarboven de flatgebouwen uitsteken. Je vraagt je af hoeveel een mens kan hebben voordat hij bezwijkt aan ziektes zoals cholera etc. De trein schijnt voor hier nogal een luxe te zijn en ik schaam me rot zoals de mensen buiten naar de trein kijken. Ze kijken niet van afgunst of zo, maar meer uit nieuwsgierigheid maar toch voel je jezelf