Ik wilde de vorige zin afmaken met dat we gearriveerd waren in Horasan waar ik moest overstappen op de bus naar Iran.We hebben 2000 km dwars door Turkije afgelegd met mensen en dieren die dwars over de sporen lopen en er gebeurd niets mee. Tot op 500 meter van mijn eindpunt. Het was ongeveer 10 uur s’avonds en donker.

Een uur van te voren waren er twee jongens ingestapt waarvan er één studeerde voor Imam, dat is een soort pastoor in het Islam geloof. We hadden nogal gein gemaakt met wat er allemaal mogelijk was in de vrije Nederlandse cultuur en dat vond de Imam student een beetje teveel van het goede en begon te bidden d.m.v. het opzeggen van gebeden. Ineens begint de trein uit volle macht te remmen en stopt in de buitenwijk van het stadje. Ik bleef eerst zitten maar toen begon er een geweeklaag van heb ik jou daar. Er begonnen allemaal vrouwen te gillen en te schreeuwen ergens bij het midden van de trein. Ik voelde al nattigheid en dacht misschien kan ik wel helpen met mijn EHBO-diploma. Daar aangekomen ligt er een vrouw tussen de wielen van de trein. Een groep vrouwen liepen er allemaal naar te wijzen en te schreeuwen en waren aardig hysterisch aan het worden.

Met nog een paar man hebben we de vrouw onder de trein uitgekregen tussen de wielen door. De conducteur was nergens te zien en de machinist bleef op zijn locomotief zitten.

Voor de vrouw was het al te laat, haar benen plus hand eraf en haar schedel was helemaal stuk. De vrouw naast de trein gelegd en dekens er overheen. Moet je je voorstellen, ben je daarmee bezig, willen er allemaal gillende en huilende/schreeuwende vrouwen naar de dode toe om erbij te zijn. De andere mannen moesten alles in het werk stellen om ze tegen te houden, een paar vielen er op de grond en begonnen met de vuisten op de grond te slaan, anderen kregen ruzie met de mannen die ze tegenhielden. Even later kwam de man/broer? van het slachtoffer eraan gelopen en weken de mensen eerbiedig opzij om hem door te laten. De dekens werden opzij geslagen en de man zei iets van yuk yuk, waarna hij weer weg ging ondersteund door kennissen. De trein bleef staan en ging niet weg voordat er foto’s genomen waren en de zaak afgehandeld door de politie die inmiddels ook gearriveerd was. Het bleek dat de vrouw (van ± 50 jaar) met de andere vrouwen langs de spoorbaan in de richting van het dorp liep en voor de trein nog even snel wilde oversteken, daarbij struikelde ze over de rails
en kon niet meer op tijd wegkomen.

Al met al duurde het 1½ uur en een oude man die ook in dat plaatsje moest zijn zei me in gebarentaal dat we ook lopend konden gaan, wat we aldus deden want het was maar 500 meter en inmiddels 12 uur s’nachts. Ik wilde ergens mijn tentje opzetten maar hij zei; no, no, hotel! Het stadje was zeer smerig, stoffig en vol vrachtverkeer. Hij troonde me mee naar een hotelletje wat de naam echt niet mocht hebben. De prijs was drie gulden maar het hotelletje was dan ook ongelofelijk smerig. Ik werd naar een kamertje gebracht (met alleen maar een peertje in de gang) en daar bleek al één of andere Turk in het andere bed te liggen. Er was alleen maar een kapotte wasbak voor het hele hotel (twee verdiepingen) en één wc die niet doorgetrokken kon worden en waar de vliegen uitvlogen.

Er was niets anders dus ik plofte maar in het bed zonder me na twee dagen stoffig treinreizen te kunnen opknappen. Om half 7 opgestaan en een bus kunnen nemen naar een grensplaats. De geldwisselaars vlogen op je af en gaven volgens hen meer als de banken. Ik heb de gok maar genomen en voor 40 dollar gewisseld. Meestal kan je er wel van op aan dat als er geldwisselaars lopen ze ook inderdaad meer geven.

Regelmatig wakker geworden en dan even gekeken op de stationnetjes. Het is nog vroeg (7 uur) en de zon is net vanachter de bergen opgekomen. De oude man heeft de trein verlaten en ik heb weer een coupé voor mij alleen. Het is niet druk in de trein. Het landschap is prachtig en bestaat uit oude afgesleten bergen die tot hoge heuvels verworden zijn.Hierin bevinden zich allemaal geulen en sleuven. Het is een soort zachte kalksteen en als er regen langs stroomt (of wind langs blaast) zal er altijd een bepaald plekje zijn waar iets meer regen langs zal stromen, dit neemt weer meer materiaal mee en vroeg of laat heb je een geul. Je zou kunnen zeggen de wet van Darwin maar dan toegepast op steen i.p.v. dieren.

Aan de wc te zien hebben de Turken ook last van dunne ontlasting, het zit inmiddels overal. Dit is niet zo erg want het is een gat met twee voetstappen ernaast en als we op een groter station komen willen ze er de slang nog wel eens opzetten om het schoon te spuiten. Wij zijn in de buurt van Sivas en het gebied is praktisch onbewoond. Heel af en toe een piepklein stationnetje en dan kilometers lang echt niets meer.
Het is een trots volk die Turken. Op de stations lopen de mensen langs de trein te paraderen of ze de generaal zelf zijn. De hiërarchie tekent zich ook af in het dragen van de kleding, van netjes tot slordig. De storingsmonteur van de trein wil ook laten zien wat hij kan en doet verwoede pogingen om een stalen strip die al jaren los hangt weer vast te zetten door er een enorme schroef in te draaien die hij er drie cm uit laatsteken. Trots kijkt hij naar me en ik steek mijn duim omhoog ter instemming dat hij een goed stuk werk heeft afgeleverd.

We stopten net op een stationnetje en daar zaten allemaal verse kogelgaten in de muren. Het bleek dat daar kort geleden iemand was doodgeschoten door de PKK, de Koerdische afscheidingsbeweging die hier nogal actief schijnt te zijn. Er zijn ook veel soldaten met machinegeweren en al die in de trein zitten om de boel in de gaten te houden.

Het is nu 4 uur in de middag en heb al een uur lang bezoek van vier militairen die van alles proberen te vragen. Ik ben al 32 uur onderweg en al die tijd geen andere buitenlanders gezien dus daar komen er weinig van in dit gebied en die soldaten proberen dan van alles te weten te komen. Op zich is dat wel leuk maar ze kennen geen woord Engels, het yes en no nog niet eens en dan wordt het vermoeiend praten op zo’n manier.

Vanmorgen vroeg opgestaan om de trein van 9 uur te halen. Je moet hiervoor de Bosporus oversteken met een boot.
Het regende nog steeds keihard en de riolering kon het allemaal niet meer verwerken, de hele Bosporus lag vol met uitwerpselen en stonk verschrikkelijk. Lopend naar de haven werd ik behoorlijk nat en daar bleek dat de boten van een totaal andere plaats vertrokken dan een paar jaar geleden. Een heel stuk verder lopen en dus ook een heel stuk natter geworden, maar nu zit ik dan toch in de trein richting Iran. Het duurt drie kwartier voordat je de buitenwijken van Istanbul uit bent, huizenblok na huizenblok, ontzettend veel. Veel tunnels stonden onder lichtbruin modderwater en het verkeer liep aardig vast. Van mijn compartiment heb ik maar

een drooghok gemaakt, wat de conducteur niet erg vond. We rijden pal langs de waterkant van de zee van Marmara en daar liggen veel grote en kleine boten voor anker. De zon begint hier ook weer door de wolken te breken. In de stadjes waar de trein stopt stappen vaak verkopers in die van alles verkopen. Ze mogen van de conducteurs meerijden en geven daarvoor als dank wat van hun koopwaar (lijkt mij ook wel wat). Ik ben net even op bezoek geweest bij de Turkse collega’s. Ze zagen wel wat in mijn Hollandse treinsleutel en heb deze geruild voor een Turkse treinsleutel en een dasspeld met een locomotief erop.

Het lijkt wel een optocht hier op de gang. Steeds komen er mensen langslopen om naar binnen te kijken en op een gegeven moment wagen ze de stap en proberen een praatje met je te maken. Nu zit ik er met één die zijn Frans wil verbeteren, alles goed en wel, maar hij dronk ook Yoghurt en dat liet hij uit zijn handen vallen. Alles eronder, de wanden vol gespetterd en
de rest op de vloer. Handdoekjes zijn er niet evenmin als wc papier dus moesten we alle soorten kranten bij elkaar zoeken om de boel een beetje schoon te maken. Het gevolg is nu dat de hele boel stinkt en dat ze mij erop aankijken aangezien die man al weer vertrokken is.

In Ankara aangekomen heb ik even wat proviand ingeslagen. De trein wacht hier een half uur en de stad heb ik vijf jaar geleden al uitgebreid bekeken dus besluit ik maar door te rijden. Het is fascinerend te zien hoe uitgebreid de stad is. Ze bestaat uit allemaal heuvels en die zijn kilometers ver helemaal volgebouwd met huizen, dit keer geen woonblokken zoals in Istanbul maar eengezinshuizen zo ver als je kan zien. De locomotief is gewisseld voor een diesellok en die trekt er flink aan. De uitlaat is wel kapot zo lijkt het.

Ik hang zo’n beetje uit het raam en we gaan allerlei bochten tussen de heuvels door. Er is schijnbaar seinstoring want ik heb al twee keer gezien dat de trein de bocht om kwam scheuren en dat de machinist opeens een rood sein voor zijn neus zag en als een waanzinnige moest remmen. Dan wordt er een tijd overlegd en worden we door het rode sein geloodst.
Ik hang (nog steeds) uit het raam, ‘t is donker buiten en we rijden langs een autoweg. Zie ik allemaal bussen rijden in dezelfde richting als wij, de één nog luxueuzer als de ander. Ik zie er zelfs één met allemaal Japanners en een grootbeeld tv erin. Ik doe het schijnbaar allemaal verkeerd want bij mij niets geen luxe en stapt er een oude Turk in met twee zakken lompen of iets dergelijks. Hij krijgt de zakken niet bovenop het bagagerek en ik help hem daarmee. Ik zit gelijk onder het stof. De man ploft neer, trekt zijn schoenen uit en gaat zitten roken terwijl we hier rookvrij zitten.

Hij pakt mijn landkaart en bestudeerd hem van alle kanten. Het zal wel weer een moeizame conversatie worden. Eerst maar weer even uit het raam hangen. Heuvelop heeft de locomotief al zijn kracht nodig en gaat het langzaam. Maar de stukken bergafwaarts gaan steeds sneller en moet hij telkens afremmen anders vliegen we de bocht uit. Als je dan naar achteren kijkt tijdens het remmen zie je over de hele lengte van de trein de vonken eraf vliegen. De oude man is gaan slapen en ik besluit dat ook maar te gaan doen.

Toen ik gisteravond naar bed ging bleek in de naastliggende kamer dat er nog twee bedden vrij waren waarna ik mijn spul pakte en verhuisde naar deze kamer die tenminste niet zo muf was als de andere. s’Ochtends aan de balie kreeg ik op mijn
kop omdat er s’nachts mensen geweest waren voor een slaapplaats die er opeens niet meer was omdat ik er lag. Zij dachten dat ze een fout hadden gemaakt met dubbel inchecken en hadden die mensen weer weggestuurd.

In Holland acht weken gewacht en niet gekregen, hier krijg ik het in vier dagen voor elkaar, mijn visum voor Iran. Het scheelt me een hoop geld voor het vliegtuig dus ik was er aardig blij mee. Er kwam wel een domper op de vreugde toen in de ambassade zes jonge Iraniërs handboeien omkregen en weggebracht werden. Ik denk dat ze illegaal in Turkije waren ofzo.

Bij navraag wilde niemand er iets over zeggen. Gelijk door naar het station om te kijken wanneer de eerste de beste trein gaat. De trein vertrekt morgenochtend al om 9 uur en gaat naar Erzurum, dat ligt 3/4 van Turkije hier vandaan en de rit duurt 40 uur, bijna twee dagen. De rest moet dan per bus gebeuren.

Het begon te regenen die morgen en het is de hele dag niet meer opgehouden. Teruggegaan naar het youthhostel en daar verder de hele dag boven gezeten met een Amerikaan (luchtverkeersleider in Alaska, dus wel interessant) en een Nieuw Zeelander (economisch deskundige dus ook wel interessant). Boven in het hotel is een soort dakterras waar je kan eten en drinken en over de baai kan uitkijken waar allerlei schepen langskomen.

Over het algemeen heb ik niets te klagen over de Turkse mentaliteit, ze zijn uiterst vriendelijk, behulpzaam en nemen de tijd om je vragen te beantwoorden (zeer belangrijk). Toch maak je ook andere dingen mee, zo ging ik op deze dag richting overkant naar Taxim Square. Na een flinke klim en veel lopen daar aangekomen.

Taxim Square is je kan wel zeggen het uitgaansgebied van Istanbul en veel mensen wandelen er rond en drinken wat. Het was er reuze druk en er staat ook een monument waar een tram omheen rijdt die dit plein als eindpunt heeft en dan weer terugkeert naar beneden. Lekker een tijd op een bankje gezeten waarna er een Turkse jongen van ± 35 jaar naast me kwam zitten.

Weer hetzelfde verhaal natuurlijk waar ik vandaan kwam en hij kende ook mensen uit Holland enz. Hij vertelde dat hij de eigenaar was van een bar en me zijn bar graag wilde laten zien. Ik zei hem dat ik dat niet wilde omdat ik mijn geld beter voor een visum kon gebruiken als voor een biertje. Daarop zei hij me dat hij op een biertje zou trakteren en ik niet hoefde te betalen. Omdat hij zo bleef aandringen vond ik het wel best en ging mee. In de bar kwam er gelijk een ober die twee biertjes gaf. Na enige tijd kwamen er twee Russisch sprekende dames

bijzitten die ook wat te drinken kregen (van hem ? want ik gaf niets). Na mijn biertje
opgedronken te hebben zei ik dat ik moest gaan. De ober kwam en overhandigde ons een

rekening van 200 dollar !! of we die even wilden betalen. De Turkse jongen gaf zijn creditcard en zei dat hij de helft zou betalen en ik de andere helft. Nu waren de rapen gaar want ik ging niet betalen. Er kwamen drie mannen om de tafel staan of ik wilde betalen, zoniet dan konden er rare dingen gebeuren.

De Turk begon al onder de tafel door te schoppen en siste me toe te betalen. Ik stond op en duwde er eentje opzij en zei dat ik de politie ging halen. Een oudere man (ook in het complot?) bemoeide zich ermee en ziende dat er niets te halen viel, lieten ze me maar gaan. De Turk was op zijn tenen getrapt en begon me onderweg uit te dagen en te sarren en spuugde me zelfs in mijn gezicht. Ik had hem een dreun kunnen geven maar beheerste me met het idee dat het me geen cent had gekost, maar wel een pilsje had opgeleverd en ik er verder heelhuids vanaf was gekomen hoewel ik niet denk dat ze me durfden te molesteren aangezien ze liever niets met de politie te maken wilden hebben. Dit geval is wel een uitzondering en een goede les voor een volgende keer. Als je met meerdere personen zou zijn was het niet gebeurd, ze
zoeken de alleenstaanden op die een makkelijker prooi vormen. Toch kan je in deze stad van 13 miljoen! inwoners rustig over straat lopen zonder lastig gevallen te worden. Ik ben in alle uithoeken geweest en overal voel je je behoorlijk veilig.
Jason de Amerikaan is weggegaan en ik ben overgestapt naar een youthhostel. Ik lig daar op en kleine kamer met zeven andere jongens, behoorlijk muf dat hok. Morgen mag ik misschien naar een kamer van zes personen (waar een mens al niet blij om kan zijn).

Vanmorgen met Jason de Amerikaan naar de blauwe Moskee geweest want daar had hij één of ander Turks hoedje gezien in een souvenirwinkeltje. Je moet je eens voorstellen wat dat is, honderden winkeltjes met duizenden mensen aan wie getrokken
en geplukt werd of hun leven ervan afhing. Jason heeft al een extra tas moeten aanschaffen om al zijn souvenirs in te doen. Hij heeft bijv. negen tapijtjes gekocht, lampen en prullaria’s. Een gek volk die Amerikanen. Ik was niet helemaal in orde dus een beetje rustig aan gedaan en me vermaakt aan de waterkant op de kade waar allemaal Turken zitten te vissen en
schepen voorbijkomen. s’Avonds iets opgeknapt en weer aan het wandelen gegaan. Je kan hier s’avonds goed over straat lopen je voelt je hier veiliger dan in Amsterdam. Geen schreeuwende jongeren zoals thuis wel vaak het geval is.

Het hotel hebben we betaald omdat Jason terug moet naar Amerika en ik alleen de twee persoonskamer moet betalen, daarom zoek ik tot het visum komt een jeugdherberg op.

Vanmorgen rond een uur of tien weggegaan om bij de spoorwegen en jeugdherbergen te vragen wat ik daar zou moeten betalen, want voor vijf dagen heeft het nog wel nut om iets goedkopers te zoeken. Bij de spoorwegen hadden ze een personeelsverblijf maar daar moest je met de trein naartoe want het was zo’n tien km uit de buurt van het centrum. Dat lijkt mij nu ook niets als je iedere keer met de trein moet terwijl je van dit hotel vandaan zo de stad in kan wandelen. De jeugdherbergen hadden nog wel plaats en kosten voor tien personen op één kamer zeven dollar, dat is vijf minder dan nu, dat verschil is dus ook niet zo groot terwijl het hier veel schoner is.

Ik had mijn zonnebril bij het restaurantje laten liggen en dacht om hem weer even op te halen. Kon ik me dat tentje dus niet meer terugvinden en dat terwijl ik nog wel een kaart had. Heel langzaam begin je in die wirwar van straatjes iets bekends te ontdekken maar het valt nog steeds niet mee om de weg te vinden. De grote straten gaan wel goed, die staan allemaal wel
aangegeven, maar als je daar van afwijkt dan moet je goed opletten.

Weer heel veel gelopen onder andere over de Galata brug naar de overkant van de Golden Horn. Daar ligt het meer Europese gedeelte van Istanbul met zijn kantoorwijken en modernere winkels. Vroeger bestond deze brug uit allemaal naast elkaar liggende boten met een vloer eroverheen gemaakt maar voor een paar jaar terug is dit ding afgebrand en nu ligt er dan een
nieuwe, maar niet half zo mooi als die andere. Onderweg waren een paar schoenpoetsertjes erg opdringerig en smeerden zelfs een dot schoensmeer op mijn schoen en zeiden “now do you have a problem” maar ik liep door en ze hadden er dus niets aan. ( Ik kreeg die dot er niet zo gauw vanaf en later bleek dat mijn sokken er behoorlijk zwart door waren geworden en dat ik ze weg kon gooien). Bij de blauwe Moskee waren bussen met veel toeristen en ik zag zelfs een man met een vlag omhoog die als aanvoerder fungeerde van een groep van zo’n 70 personen.

‘s Avonds langs de waterkant teruggelopen en daar waren zeven mannen met elkaar aan het dansen bij luide autoradiomuziek. Ik maakte er een foto van maar moest toen met hen meedansen waarna er één mijn camera pakte en op zijn beurt een foto van mij maakte.

Er was geen warm water om te douchen maar later bleek dat je voor warm water de blauwe knop moest gebruiken (hetzelfde met ja en nee schudden, ook andersom). Met Charlie naar de bank gegaan om geld te wisselen en daarna naar de Iranese ambassade om te kijken of mijn visum al in Holland aangekomen was, niet dus. Ik heb hier maar een nieuw visum aangevraagd en ze zeiden dat ik over vijf dagen maar terug moest komen.

Charlie had genoeg van het lopen en zei dat hij van z’n leven nog nooit zoveel gelopen had (we waren pas een uur onderweg). Na hem weer teruggebracht te hebben ben ik alleen verder gegaan.

Een prachtige stad dat Istanbul. Omringd door water met zeeschepen die voor anker liggen. De stad zelf is een gekkenhuis van auto’s, dragers, kopers en alles wat daar bij hoort. Honderden en honderden winkeltjes met een krioelende mensenmassa daartussendoor. Overal proberen de Turken je naar binnen te praten en soms moet je ze flink van je afschudden zo vasthoudend zijn ze.

De grote bazaar weer bezocht met zijn overdekte winkeltjes met goud, zilver en oriëntaalse spullen. Er zijn in sommige gedeelten van de stad speciaal voor Russen ingestelde gedeeltes waar alles in het Russisch beschreven staat, zelfs de hotels hebben Russische namen. De Russen kopen van alles op en slepen het in enorme pakken met steekwagentjes met zich mee
om het in Rusland weer te verkopen.’s Avonds om tien uur weer in de jeugdherberg aangekomen. Jason had honger en wilde nog wat eten. Ben met hem meegegaan en een klein restaurantje gevonden. Daar hing een Turkse gitaar aan de muur die van de eigenaar bleek te zijn en die er nog goed op kon spelen ook. Hij vond het maar wat leuk om toehoorders te
hebben en bleef daarom maar thee en koffie geven. Een leuke avond gehad en foto’s gemaakt die ik ook nog naar hem op zal sturen.

Om half 8 de trein van Thessaloniki naar Istanbul genomen. Het is een reguliere trein en er zitten praktisch alleen maar Grieken in die van dorp naar dorp reizen. We komen door vlakke gebieden maar ook doorbergachtige waar we langs hoge
rotswanden rijden evenwijdig aan een rivier. De mensen zijn overal toch hetzelfde, ze zijn trots op hun land en willen de toerist daar graag in laten meedelen. Ik had al wel gezien dat het mooi werd met diepe ravijnen, snelstromende rivieren en hoge bergen maar bleef obstinaat in mijn tijdschrift lezen. De twee dames aan de overkant van het gangpad gingen
eerst een beetje harder praten en begonnen langs mij heen naar buiten te wijzen, m.a.w. let toch op kerel hoe mooi het hier is, toen dat niet hielp stonden ze allebei op en gingen voor me staan, uitgebreid naar buiten wijzend en ratelend. Een oudere man ging zich er ook mee bemoeien en ze stootte me nog net niet aan. Ik ging ook mee kijken en ze waren reuze trots. Toen ik een foto maakte begonnen ze te glunderen en elkaar aan te stoten en kon ik niet meer stuk bij ze. Ik had drie geografische tijdschriften meegenomen, maar tot nu toe heb ik nog totaal geen tijd gehad om er in te kijken, ik ben druk met niets doen. De mensen praten veel met elkaar. Ze kennen elkaar niet maar na enige tijd zitten ze toch
naast elkaar en praten. Dit was in Joegoslavië ook alzo en zie dat bij ons niet zo snel gebeuren. In Joegoslavië vertelde een man me dat ze altijd maar over politieke zaken spraken en daar had hij zijn buik van vol. Ahh politiek, politiek riep hij uit zijn beide armen omhoog werpend, nieks good, nieks good.

Onderweg kwam er een man van een jaar of 65 bij me zitten en ik dacht eerst dat het een Griek was, maar het bleek Charlie een Australiër te zijn die al zes maanden aan het rondtrekken was. We konden goed opschieten met elkaar.

In een klein Grieks dorpje moesten we overstappen op een zeer smerige Turkse trein (een lok met twee wagens) en moesten allemaal tien dollar visum betalen (behalve Charlie). Ik betaalde met 20 dollar maar de man had niet terug en gaf me mijn pas en geld terug en zei dat hij zo terug kwam om het te wisselen. Toen hij weer kwam was ik er niet (op de wc) en hij ging van de trein af. Zo reis ik nu zonder visum en zie wel wat er van komt. We rijden met de ramen wijd open en hangen eruit maar niet voor lang,want we rijden langs een riviertje en dat is net een open riool zo stinkt het.

Van mijn treinkaartje hebben ze in Utrecht maar een rommeltje gemaakt, er klopt niet veel van. De conducteur kijkt er naar en snapt er niets van. Dat kan best kloppen want er staan plaatsnamen op die ik op de landkaart niet kan vinden. Morgen maar even op het station van Istanbul navragen. De conducteur ziet dat ze wel officieel zijn en zal het verder worst wezen.
Bij de Griekse grens kreeg een Turkse jongen van een jaar of 25 flink wat klappen en werd hij de wc ingefrommeld. Net even met hem wezen praten en het blijkt nu dat zijn vrouw en kind in Griekenland zitten en hij daar ook heen wilde. Hij had een geldig visum maar de Griekse douane vond van niet en weigerde hem. Toen schold hij ze uit met een vechtpartij als gevolg.

Tussen de Grieken en Turken botert het niet zo aangezien ze allebei recht denken te hebben op Macedonië en voor Cyprus geldt hetzelfde. Er zijn daardoor veel militairen aanwezig in het grensgebied.

’s Avonds laat in Istanbul aangekomen en met vijf man in een taxi gepropt en een hotelletje gezocht. Ik slaap met Jason, een Amerikaanse jongen op één kamer en hij had zijn huis en werk opgegeven en reist nu al drie maanden rond maar gaat over vier dagen terug naar de U.S.A.