Een dag vol bussen. Neem je de trein van Lahore naar Quetta dan ben 30 uur onderweg omdat die trein een lange omweg maakt en ontzettend langzaam rijdt. Daarom maar van bus naar bus huppen en zo een stuk afsnijden. Maar oh, oh wat een wegen, zo slecht, je trilt gewoon van je stoel af. Overal kuilen zo groot als wasteilen en diepe scheuren zodat de bus telkens moet afremmen.

De bus die ik die avond nemen zou bleek door een mankement niet meer te gaan en de buscompagnie regelde voor mij een andere plek en wel de VIP plaats naast de chauffeur. Wat een rit, veel vrachtauto’s en die werden natuurlijk ingehaald. Kwam er een tegenligger aan dan werd er gewoon doorgereden tot vlak bij de tegenligger die op het laatste moment moest uitwijken of onze bus ging doodeenvoudig rechts van de tegenligger over de naast de weg liggende zandstrook vol kuilen en gaten (ze rijden hier links).

Nu hup ik van stad naar stad en kom steeds dichter bij het doel Quetta. Op 200 km voor Quetta ben ik blijven steken in een klein dorpje, want de bus ging maar tot hier. Het is nu s’avonds 10 uur en moet wachten tot 6 uur morgenvroeg op de bus die me verder brengt. Helemaal geradbraakt ben ik van twee dagen bussen. Mijn rug is kapot gegaan van de naad in mijn spijkerbroek die door het schudden steeds maar weer langs de huid schuurt. Afijn, morgen de bus naar Iran nemen (ook nog 16 uur) en weer voet op veilige (hygiënische) bodem.