Naar het station om een kaartje te kopen. Mijn plan is om naar Agra te gaan om de Taj Mahal te bekijken en daarna door in de richting Nepal. Het kaartje kopen is geen eenvoudige zaak. Er zwermen gelijk al mensen om je heen die je informatie willen geven en het komt er dan op neer dat je automatisch bij een duur loket uitkomt. Je moet alles op alles zetten om die lui van je af te schudden en bij een gewoon loket aan te sluiten. Het lijkt erop dat er speciale mensen ingehuurd zijn door de spoorwegen om de toeristen een duurder kaartje te laten kopen. Er zit een groot verschil in de prijs b.v. de ene keer betaal je 1000 roepies en een andere keer 50 voor dezelfde afstand.

In Agra aangekomen en daar stromen de tuk-tuk rijders je ook al tegemoet. Ik had niet veel tijd want het bleek dat als je na 16.00 uur bij de Taj Mahal aankomt de entreeprijs wordt verhoogd van 15 tot 115 roepies, dit i.v.m. de zonsondergang die mooi te zien zou zijn op dit gebouw. Ik moet zeggen, zelden heb ik zo’n mooi gebouw gezien, werkelijk prachtig. Het is in de 17de eeuw gebouwd door een maharadja wiens vrouw op 37 jarige leeftijd overleed bij de geboorte van haar 14de!! kind. De maharadja was zo gek op zijn vrouw dat hij dit gebouw ter ere van haar hier neerzette en waarin ze was begraven. Ik zei was, want de sarcofaag waarin ze lag is gestolen en nu staat er

een imitatie.
Het gebouw dacht ik, zal er wel aardig verwaarloosd uitzien, maar niets hoor. Het is gebouwd van marmer en overal ingelegd met een ander soort steen in de vorm van bloemen, spreuken en decoratief werk. De werklui hadden er 22 jaar voor nodig gehad, niet om te bouwen maar om de marmeren platen te verwerken. Men zegt nu dat qua oppervlakte dit het zwaarste gebouw ter wereld is (Martina, voor jou bouw ik ook nog wel eens iets in de tuin van buurman Otten).

De stad Agra zelf is niet zo bijzonder, allemaal modderwegen in een stinkende toestand. Dus besloot ik maar om dezelfde avond de trein te nemen richting Nepalese grens.