Ik begrijp nu waarom de trein zo’n twee dagen nodig heeft voor die 700 km. Hij gaat eerst enige honderden km met een slakkengangetje richting zuiden om dan af te buigen naar het noorden.

Je hoeft geen proviand mee te nemen want om de zoveel tijd stopt de trein en overvalt de hele meute treinreizigers al de eettentjes die op het perron staan.

De hele avond hebben we gepraat of je nu wil of niet want de mensen zoeken je vanzelf wel op, diegene die een beetje Engels geleerd heeft wil het ook in praktijk brengen natuurlijk. Goed geslapen in de heerlijk schuddende trein waarbij je zo lekker in slaap gewiegd wordt en s’ochtends wakker geworden van een hele troep op zigeuners lijkende mensen, zo van het platteland die in de coupé kwamen zitten.

Het is al een aardige smeerboel aan het worden. Er is in de hele trein geen afvalbak te vinden en de mensen spugen hun fluimen zo voor je langs naar buiten en alle troep gooien ze op de grond, een vette smeerboel. Op elk station komen er weer een hoop verkopers die je van alles proberen aan te smeren, maar praktisch niemand die geld of zin heeft om wat te kopen.

We rijden evenwijdig met de rivier de Indus richting noorden en het gebied is erg vruchtbaar. In elk dorpje waar je langskomt zie je het probleem nummer één van Pakistan, de grote hoeveelheid kinderen die overal rondkrioelen. Veel kinderen, veel werkloosheid, veel milieuvervuiling, weinig educatie dus nog meer kinderen en er is niemand die deze cirkel zonder eind kan doorbreken. We stoppen regelmatig en dan kan je wat nemen op de perrons, maar smerig, bah, alle lust tot eten vergaat je hier. Duizenden vliegen zwermen rond op de uitwerpselen die tussen de rails liggen en diezelfde vliegen zitten ook weer op de theekopjes, appels, brood en dergelijke. Je kan hier feitelijk niets nemen zonder ziek te worden. Nog de hele nacht te gaan en ik kan gelukkig zo mijn bed in.

Van de Pakistanen draagt er niemand schoenen met veters, ze hebben allemaal sandalen of vetervrije schoenen die ze gelijk uittrekken als ze gaan zitten. Ze planten direct hun blote voeten naast je neer op de bank en friemelen eraan dat het een lust is.

Een paar uur lang heb ik kunnen genieten van vijf friemelende jongens die bij me zaten om te praten en dat gedurende zo’n 3 uur. Alles maar dan ook alles zit onder een behoorlijke laag stof dat door de trein opgeworpen wordt en overal in gaat zitten. Ik voel me er behoorlijk smerig onder. Was het begin van de reis allemaal door uitgestrekte woestijnvlaktes, daarna kwamen er veel vruchtbare gedeeltes met mangoplantages wat een belangrijk exportartikel is van Pakistan en nu rijden we tussen de rijstvelden door.