Doordat we een week later de trein moesten nemen van Moskou naar Peking besloten we in Utrecht de trein iets later te nemen zodat we meer dagen in Moskou tot onze beschikking hadden om in ieder geval de Moskouse metro eens te gaan bekijken.
Precies 5 weken voor vertrek kregen we te horen dat we ons visum op konden halen bij de Chinese ambassade. Het kan toeval zijn geweest, maar een paar weken terug hadden we een Chinees zien lopen die uitgebreid ons huis aan het bekijken was en dat is misschien de reden geweest dat het zo lang moest duren. Enfin, nu alleen nog maar het Russische en Poolse visum en we zijn klaar. Het Oost Duitse visum konden we volgens plan in de trein kopen.
Een kennis van ons (Vincent) zwierf al een maand of zes in Azië rond en had van ons 2 pasfoto’s gekregen waarmee hij ons 2 Chinese identiteitskaarten kon bezorgen zodat we met een beetje geluk voor weinig geld konden rondreizen. Volgens mijn kaart was ik student in de acupunctuur aan de universiteit van Sjanghai en wie weet kunnen we er ook nog goedkoop een hotel mee krijgen.
Een week voor vertrek kregen we per aangetekende brief de rest van onze reisdocumenten toegestuurd. We mogen wel een tas extra meenemen want het is ondertussen een berg paperassen geworden waar je akelig van wordt.
Op het ogenblik zijn we Munster gepasseerd en is het wachten op Bielefeld waar volgens de slaapwagenconducteur nog een 3e persoon in zal stappen. We zitten in een coupé voor drie personen en het is er behoorlijk schoon. Er hangt alleen een beetje vieze lucht en de ramen kunnen niet geopend worden.
Bij het vertrek uit Arnhem werden we uitgezwaaid door onze kennissen die intussen ook nog eens een inzamelingsactie hadden gehouden om kauwgom te kopen voor de Russische bevolking. Martina had het met ons vertrek een beetje moeilijk maar er wordt goed voor haar gezorgd want er was besloten dat de ene week Julia en de andere week Judith op mijn plekje mocht liggen, dus alleen hoeft ze zich niet te voelen.
Om 2 uur ’s nachts kwam de derde man en dat werd gelijk sjouwen want hij had 5 koffers en tassen meegenomen. Na een half uur sjorren en duwen hadden we het eindelijk voor elkaar en konden we weer proberen te slapen. Proberen ja, want volgens mij hebben ze in Oost Duitsland de dwarsliggers op, in plaats van onder de spoorstaven, zo ging de trein te keer.
Na een uur weer wakker geschud door de douane waarbij we een transitvisum moesten kopen voor 5 mark. Na weer 2 uur kwamen we in Berlijn waar de nodige stempels in het paspoort gezet moesten worden.
In Berlijn was de scheiding tussen oost en west goed te zien. Aan de ene kant van de spoorbaan zag je grote luxe auto’s en dure gebouwen terwijl je aan de andere kant veel door de oorlog beschadigde gebouwen en trabantjes zag. Ook waren er veel politieagenten (vopo’s) die zelfs nog op het dak van het station aan het patrouilleren waren.