Vandaag het lijntje van Utrecht naar Leiden binnendoor gehad. Binnendoor wil zeggen dat je via Woerden en Alphen aan de Rijn naar Leiden gaat. Deze lijn is berucht vanwege de nogal slechte ligging van de baan, je slingert er alle kanten op en ligt zo bij de reizigers op schoot. Dit komt omdat de ondergrond hier bestaat uit veengrond waarin de baan telkens weer wegzakt. Hier ergens ligt ook een stuk baan op betonplaten, maar dit helpt niet veel, zakken doet het toch. Buitenom naar Leiden kan ook, dan rijd je vanaf Utrecht via Hilversum en Schiphol en ben je een behoorlijk tijdje onderweg. Beide lijnen zijn probleemlijnen aan het worden. Er zijn nogal wat stations met veel in en uitstappende reizigers en groepen Marokkaanse jongeren die erg vervelend kunnen doen. Zo ook deze keer.
Bij de controleronde hadden we wind tegen in de eerste klas omdat iemand zo leuk was geweest om alle ramen open te zetten. Ook waren er een stuk of zeven bankzittingen kapot gesneden. In een compartiment lag een Marokkaanse jongen boven in het bagagenet en hij was in eerste instantie niet van plan naar beneden te komen. De jongen was nogal onhandelbaar en er zat niets anders op dan de politie erbij halen. Terwijl ik aan het bellen was liep de jongen naar achteren waarna ik ook die kant op ging. Onderweg werden we aangeklampt door een reiziger die zei dat zijn laptop weg was, vermoedelijk gestolen, dit kon er ook nog wel bij. De Marokkaanse jongen bleef het station echter niet afwachten en trok aan de noodrem waarna hij door middel van de noodvoorziening om de deuren te openen naar buiten vluchtte. Op het station aangekomen stond de politie met er drie man klaar maar die visten dus achter het net. Na de persoonsgegevens te hebben genoteerd gingen ze daarna verder zoeken maar ik gaf ze weinig kans.

Vlak voor binnenkomst te Leiden ging ik bij de machinist naar binnen voor het omroepen van de aansluitingen. De machinist draaide zich om en zei ”oh, wacht maar, dat doe ik wel even voor je”, en terwijl hij dat zei zie ik hem langs een rood sein rijden. Ik dacht eerst dat dit het sein van het andere spoor was maar met een ruk trok hij aan de remkraan en zei “shit, ik geloof dat ik voorbij het rode sein ben gereden”. Ik zeg, “ja als dat sein voor jouw was dan ben je er voorbij”. Een stuk voorbij het sein kwamen we tot stilstand en op de verkeersleiding post kreeg men hiervan wel melding vermoed ik. Met het bellen naar de post kreeg de machinist informatie dat de wissels goed lagen en hij door kon rijden naar het station Leiden. In Leiden aangekomen werden we al opgewacht door de perrondienstleider die de machinist inlichtte dat hij niet meer verder kon rijden en dat er eerst een onderzoek moest plaatsvinden. Door een rood sein rijden is voor een machinist zo’n beetje het ergste wat hem kan overkomen. Je wordt gelijk van de trein gehaald en moet weer een psychologische test ondergaan om te zien of je alles nog wel op een rijtje hebt. Aangezien Leiden geen standplaats is met reservepersoneel betekende dit dat de trein terug, in de richting Utrecht, opgeheven werd. Dit werd door de reizigers om het zacht uit te drukken, niet erg gewaardeerd, temeer omdat er in deze periode vanwege wisselproblemen al menige trein uitgevallen was. Ik voelde me knap schuldig aan het hele voorval en besloot met hem mee te gaan naar zijn chef waar een verklaring werd opgemaakt. De machinist waardeerde het wel dat ik met hem mee ging, per slot van rekening blijft hij de verantwoordelijke persoon voor wat de seingeving betreft. Gezien de aard van het voorval werd er niet zo zwaar aan getrokken, er was geen sprake van een black-out en de gevolgen bleven beperkt tot een aantekening in zijn en mijn staat van dienst. Hij vanwege het door het rode sein rijden en ik omdat een conducteur om moet roepen vanuit de onbediende cabine vanwege het gevaar voor afleiding.