Na het eten probeerden we de Chinezen nog dammen te leren, dat ze hier niet kennen. Over belangstelling was niet te klagen, het halve rijtuig deed mee met als gevolg dat ik het 2e spelletje verloor wat grote hilariteit veroorzaakte. Maar ja, met al die Chinezen bij elkaar is het net een parallel geschakelde computer, daar valt ook niet tegen te spelen. Om half tien gingen plotseling de lichten uit zodat iedereen in het donker zijn bed maar moest zien op te maken. En hier lig ik nu 3 hoog in een klapbed.
Het begint al aardig naar zweetvoeten te ruiken en we rijden getrokken door een stoomlocomotief die constant fluit, door de Chinese nacht. Om 5.30 uur schrokken we wakker doordat de verlichting aangedaan werd. Aangezien de tl buis pal boven mijn hoofd hing lag ik bijna op de grond van schrik.
Erg goed geslapen heb ik niet want in mijn kussen zaten een soort pinda-doppen en die begonnen steeds meer op kiezelsteentjes te lijken. Snel een beetje gewassen en maar weer voor het raam genieten van de omgeving.
Het landschap is erg bergachtig en droog maar toch hebben de mensen kans gezien om elk plekje van de berg in terrasvorm te bebouwen. Het wachten is nu op Hua Shan. Dit is een berg die nogal berucht en beroemd is omdat hij zo moeilijk te beklimmen is. Volgens de kaart is de hoogte 1997 meter dus dat valt nogal mee. Aan de voet van deze berg ligt Lintong en dit plaatsje is ook al zo beroemd omdat hier Tsang Kai-sjek (de voormalige generaal leider van het vrije China) gevangen genomen werd.
We zijn bij de stoomloc wezen kijken en daarna door de trein teruggelopen. In het begin van de trein rijden er 3e klasse wagons mee waar het een onbeschrijfelijke rotzooi is. De reizigers zitten daar op houten banken met aan één kant een rij van drie en aan de andere een rij van twee plaatsen. Iedere plaats is bezet en er zitten ook vrouwen met kinderen bij die de hele nacht zo goed en zo kwaad als het ging door moesten brengen. Op de grond was het één grote bende en je moest buiten niet te dicht langs de trein lopen want de rommel vloog je om de oren. Ze gooien hier van alles naar buiten.
Om 8 uur aangekomen in Xian de voormalige hoofdstad van China. Ontzettend druk en de mensen zijn hier nog minder aan buitenlanders gewend dan in Peking. Het type mens is ook anders, meer van Mongoolse oorsprong (ik voel me gelijk thuis hier).
Het eerste wat we willen proberen is een treinkaartje te bemachtigen naar Hong Kong. Makkelijker gezegd dan gedaan in die mensenmassa met 7 verschillende loketten in ook 7 verschillende gebouwen. Overal stonden mensen te wachten voor kleine luikjes waar je bukken en snel wat zeggen moest waarna het luikje weer dicht ging en je kon afwachten op de dingen die zouden komen. Op het laatst zagen we een luikje waar vreemdelingen terecht konden maar waar ook niets anders als Chinezen stonden te wachten. We sloten aan in de rij en na een half uur kwam er