zig-zaggend met de trein tussen bergen zand door en bleek net de ramadan te zijn ingegaan. De moslims mogen dan niet eten van ’s morgens 2.00 tot ’s middags 18.00 uur. Hoe later op de dag hoe flauwer de mensen uit hun ogen beginnen te kijken.
De hele tijd al heb ik zo’n jeuk op mijn buik. In het hotel nagekeken en bleek ik vlooienbeten te hebben. Eigenlijk geen wonder. Ik douche me zo veel mogelijk maar in de hotels krijg je alleen een schoon onderlaken en moet je de dekens over je heen trekken. In Aswan heb ik ook de klamboe moeten gebruiken vanwege de muggen. Morgen ga ik met de trein halverwege terug naar Cairo en dan met de bus naar Falaga, een plaats aan de rode zee. Misschien gaat daar wel een boot richting zuiden zodat ik over zee buitenom naar Soedan kan gaan.
Een stuk langs de Nijl gelopen vandaag en aangeschoten door een jongen of ik met zijn zeilboot naar de dam wilde varen voor 20 pond = F 10,00. De dam bekijken daar had ik wel oren naar en ging met hem akkoord. Na een tijdje varen op de Nijl kwamen we bij een Nubisch dorp wat we bezochten en wilde ik verder dan moest er meer worden betaald. Ik was behoorlijk kwaad, dit flikken ze nu zo vaak. Als je bv. een taxi neemt dan spreken ze wat af en gaan dan toch nog extra dingen doen die je niet wilt. De dam heb ik helemaal niet gezien en ik gaf hem dus ook maar de helft van het geld. Behoorlijk kwaad was hij. Ik ook.
Dinsdag 23 februari. Dwars door het horlogewekkertje heen geslapen en de trein van 7 uur gemist. Dan maar met de bus. En wat voor een bus. Zo gammel als ik weet niet wat je kon zo je hand door de gaten naar buiten steken. Ik werd naast de chauffeur geplant en kon dus mooi meekijken. Alle instrumenten waren kapot, de claxon gebruikte hij door middel van een los draadje en het stuur zat los. De mensen in de bus werden steeds flauwer van de honger en ik ook, want je kan moeilijk in je eentje gaan zitten eten. Af en toe lukte het me toch om een stukje koek te eten maar je wordt als een vreemdeling toch wel in de gaten gehouden. Ze zijn vreselijk nieuwsgierig naar wat je allemaal doet.
We zijn door dorpjes gekomen waar de tijd stil is blijven staan, alleen vreselijk veel mensen overal