Om 7 uur aangekomen in Istanbul. Door het ongeluk zie ik geen kans om nog voor zondag thuis te komen voor het volleybaltoernooi dat we dan hebben.
Maar ik dacht zo, je hebt niet voor niets een reisverzekering, er is een tamelijk zwaar ongeluk gebeurd dus ik zal ook wel recht hebben op een vliegtuig richting Holland. Opgebeld naar Holland bleek dit nog niet zo’n eenvoudige zaak te zijn om te regelen. Eerst moest ik hier naar een ziekenhuis om me te laten onderzoeken. Dan zal de verzekering de Turkse dokter bellen om te vragen in wat voor toestand ik was en aan de hand daarvan zou men beslissen voor wel of niet een vliegtuig. Nou ja, a gezegd, dan ook b zeggen dus op naar een ziekenhuis.
Het was een staatsziekenhuis, dus goedkoop en honderden wachtende mensen in de gangen. Te vragen hoefde ik niets, bij de ingang keken ze me aan en stuurden gelijk iemand met me mee naar de eerste hulpafdeling tussen alle wachtende mensen door. Ik kreeg voorrang en de hulparts begon gelijk aan mijn verband te rukken. Eerst proberen uit te leggen wat de bedoeling was maar de veredeld soort tuinman begreep het niet. Eraf was het verband en het bloedde gelijk weer. Okay dan maar, alles over me heen laten komen en het nummer gevraagd van de dokter en proberen uit te leggen dat ze hem uit Holland terug zouden bellen. Hij begreep er helemaal niets van, maar ik dacht dat zoeken ze in Holland maar uit. Buiten in een restaurantje naar Holland gebeld en gezegd dat ik daar te bereiken was omdat ik in het ziekenhuis niet op kon bellen. Na ongeveer een uur werd ik opgebeld dat ze er ook geen touw meer aan vast konden knopen en de zaak anders gingen aanpakken. Er zou een taxi komen om me naar het American hospital te brengen, een privé ziekenhuis voor mensen met geld. Daarna ging alles van een leien dakje. Opgehaald, in een rolstoel gezet en de hele dag bezig geweest met onderzoekingen zoals; röntgenfoto’s, echografie van de buik, scanning van de hersenen, een neurologisch onderzoek en een oogonderzoek. Dit nam de hele dag in beslag. Er bleef constant iemand bij van de Turkse vestiging van de verzekeringsmaatschappij.
In het begin was er sprake van dat ikzelf voor de kosten van het onderzoek zou opdraaien maar na enig gebel werd ook daarvoor een bedrag van 3500 gulden uitgetrokken. Zwaar overdreven allemaal, maar ja als de molen eenmaal draait kun je je het beste laten meevoeren. Er kwam een plastisch chirurg die me gelijk wilde behandelen voor de wond boven het oog maar dat vond ik niet nodig en wimpelde hem af. Volgens hem hadden ze in Iran geen goed werk geleverd maar dat maakte me verder niet zoveel uit. Aan het eind van de dag meegegaan naar de Turkse afdeling van het verzekeringsbureau waar de medische rapporten doorgefaxt werden naar Holland en waar een arts ze zou beoordelen en toestemming zou geven of niet.
Deze toestemming kwam dus niet omdat uit alle rapporten bleek dat ik verder gezond was. Daar baalde ik stevig van omdat ik nu zeker te laat in Holland aan zou komen en vroeg hem wat voor ongeluk je dan gehad zou moeten hebben om recht te hebben op een vlucht naar Holland. Daarbij vertelde ik hem wat er was gebeurd tijdens de busrit waar hij nogal van schrok en zei dat hij daar niets vanaf had geweten. In Holland gingen ze opnieuw in overleg en daaruit kwam voort dat ze toch besloten hadden om me een vlucht naar Schiphol te geven.