Mijn laatste geld omgezet in cadeautjes en om 14.30 uur zou het vliegtuig richting Amsterdam gaan.
Ik moest me op het vliegveld melden bij de KLM incheckbalie. Er waren er drie, twee voor de toeristenklasse en een businessclass.

Bij de toeristenklasse was het druk en ik dacht: ik probeer het wel bij de businessclass en werd daar met open armen ontvangen, “goede morgen meneer Veerman, gaat het een beetje? Geeft u uw bagage maar hier, daar zorgen wij verder wel voor.” Ze wisten er al van en mijn eersteklas ticket lag al klaar.
Ik kon de lounge in om daar te wachten op het instappen.

Het zat er vol met zakenlui in een net pak en daar kwam ik tussen te zitten met mijn kapotte gezicht en bebloede kleren. Het eten en het drinken was er gratis en ik nam een lekkere bak koffie. Persoonlijk opgehaald en naar het vliegtuig gebracht. De vlucht duurde 3½ uur en na het eten hadden de piloten er
geen bezwaar tegen dat ik even in de cockpit rondkeek. Een massa techniek. De mogelijkheden van de computer werden uit de doeken gedaan en opnieuw een vliegroute geprogrammeerd met behulp van de legkaarten. Interessant was ook de trim die ik op mijn modelvliegtuig ook wel heb, maar deze stelde zichzelf al in als er iemand in het vliegtuig naar achteren liep. Het werd nog gezellig ook daar en de hoofdpiloot zei tegen de copiloot: “Zullen we hem bij de landing ook maar laten zitten?” Waarop de ander zei dat hij er geen bezwaar tegen had.

Vastgesnoerd in kruisgordels begon de aanvlucht voor Schiphol. Waren ze onderweg niet erg druk geweest, dat werd nu wel anders. Veel radioverkeer dat beantwoord en weersberichten die beluisterd moesten worden om de luchtdruk in te stellen. We gingen bij het dalen ook een paar keer door een wolkenlaag waarbij je in het licht van de schijnwerpers mooi kunt zien hoe snel je vliegt. Na een mooie landing taxiënd op de banen kregen ze te horen waar ze heen moeste; “E4, waar ligt dan E4?” “Ik geloof dat het daar bij die grote kisten is”. “Dat lijkt me sterk, daar staan we nooit”. Even het boek erbij genomen (met 50 km per uur) en het was toch waar, we moesten tussen de grote jongens (ons toestel was een Boeing 737). De mannen met de opzwaaiborden hebben ze tegenwoordig ook al afgeschaft, je reed nu op een bord af waarop met lampen was aangegeven hoever je kon gaan.

Op Schiphol in de aankomsthal zag ik Martina, Judith en opa al achter het glas staan en liep ik er met een omweg naar toe. Ze schrokken nogal van mijn plotselinge verschijning. Na een voorspoedige treinreis (zonder vertraging) weer thuis en wordt het weer wennen aan orde, netheid en regelmaat.

P.S. net op de weegschaal bleek ik 7kg !! lichter te zijn geworden.

Om 7 uur aangekomen in Istanbul. Door het ongeluk zie ik geen kans om nog voor zondag thuis te komen voor het volleybaltoernooi dat we dan hebben.

Maar ik dacht zo, je hebt niet voor niets een reisverzekering, er is een tamelijk zwaar ongeluk gebeurd dus ik zal ook wel recht hebben op een vliegtuig richting Holland. Opgebeld naar Holland bleek dit nog niet zo’n eenvoudige zaak te zijn om te regelen. Eerst moest ik hier naar een ziekenhuis om me te laten onderzoeken. Dan zal de verzekering de Turkse dokter bellen om te vragen in wat voor toestand ik was en aan de hand daarvan zou men beslissen voor wel of niet een vliegtuig. Nou ja, a gezegd, dan ook b zeggen dus op naar een ziekenhuis.

Het was een staatsziekenhuis, dus goedkoop en honderden wachtende mensen in de gangen. Te vragen hoefde ik niets, bij de ingang keken ze me aan en stuurden gelijk iemand met me mee naar de eerste hulpafdeling tussen alle wachtende mensen door. Ik kreeg voorrang en de hulparts begon gelijk aan mijn verband te rukken. Eerst proberen uit te leggen wat de bedoeling was maar de veredeld soort tuinman begreep het niet. Eraf was het verband en het bloedde gelijk weer. Okay dan maar, alles over me heen laten komen en het nummer gevraagd van de dokter en proberen uit te leggen dat ze hem uit Holland terug zouden bellen. Hij begreep er helemaal niets van, maar ik dacht dat zoeken ze in Holland maar uit. Buiten in een restaurantje naar Holland gebeld en gezegd dat ik daar te bereiken was omdat ik in het ziekenhuis niet op kon bellen. Na ongeveer een uur werd ik opgebeld dat ze er ook geen touw meer aan vast konden knopen en de zaak anders gingen aanpakken. Er zou een taxi komen om me naar het American hospital te brengen, een privé ziekenhuis voor mensen met geld. Daarna ging alles van een leien dakje. Opgehaald, in een rolstoel gezet en de hele dag bezig geweest met onderzoekingen zoals; röntgenfoto’s, echografie van de buik, scanning van de hersenen, een neurologisch onderzoek en een oogonderzoek. Dit nam de hele dag in beslag. Er bleef constant iemand bij van de Turkse vestiging van de verzekeringsmaatschappij.

In het begin was er sprake van dat ikzelf voor de kosten van het onderzoek zou opdraaien maar na enig gebel werd ook daarvoor een bedrag van 3500 gulden uitgetrokken. Zwaar overdreven allemaal, maar ja als de molen eenmaal draait kun je je het beste laten meevoeren. Er kwam een plastisch chirurg die me gelijk wilde behandelen voor de wond boven het oog maar dat vond ik niet nodig en wimpelde hem af. Volgens hem hadden ze in Iran geen goed werk geleverd maar dat maakte me verder niet zoveel uit. Aan het eind van de dag meegegaan naar de Turkse afdeling van het verzekeringsbureau waar de medische rapporten doorgefaxt werden naar Holland en waar een arts ze zou beoordelen en toestemming zou geven of niet.

Deze toestemming kwam dus niet omdat uit alle rapporten bleek dat ik verder gezond was. Daar baalde ik stevig van omdat ik nu zeker te laat in Holland aan zou komen en vroeg hem wat voor ongeluk je dan gehad zou moeten hebben om recht te hebben op een vlucht naar Holland. Daarbij vertelde ik hem wat er was gebeurd tijdens de busrit waar hij nogal van schrok en zei dat hij daar niets vanaf had geweten. In Holland gingen ze opnieuw in overleg en daaruit kwam voort dat ze toch besloten hadden om me een vlucht naar Schiphol te geven.

Ik begon er gisteren steeds gekker uit te zien met die paarse vlek op mijn dikke oog, mijn gebarsten en daardoor sterk gezwollen lippen en met kleren die onder het bloed zaten. Robert zijn gezicht was ook kapot en met z’n tweeën bezochten we een Koerdisch restaurant. De Koerden zijn heel wat gewend voor wat betreft oorlog voeren maar in het restaurant vielen hun monden open van verbazing en toen we voor de gein zeiden dat de Turkse politie dit ons had aangedaan kregen ze ogen als schoteltjes.

Om 7 uur de bus genomen die ons naar Istanbul zal brengen. Misschien kan ik via mijn reisverzekering daarvandaan een vliegtuig naar Holland nemen want ik zie er uit als een beest en heb niet zoveel zin om in deze toestand nog drie dagen te treinen.

Gisteravond een goedkoop hotelletje opgezocht en dat wreekt zich nu. Er was nergens een stopcontact om me te scheren en daar naar gevraagd bij de receptie kreeg ik er één aangewezen…. in de eetzaal waar iedereen aan het ontbijten was.

Op naar de busterminal waar om één uur een bus gaat in de richting van Istanbul, een rit van zo’n 45 uur!!! (bijna twee dagen met de grens meegerekend). In de bus zitten twee Tsjechische jongens en de Pool Robert die ook in India zijn geweest. De Tsjechen kregen in een Indiase trein koekjes aangeboden door een Indiër. Toen ze tien uur!! later wakker werden waren ze alles kwijt, hun geld, camera en papieren. Het heeft ze ontzettend veel moeite gekost om weer papieren te krijgen en nu moeten ze met een budget van 60 dollar terug naar Tsjechië.

We kregen een fonkelnieuwe bus (een Volvo) met daarin in totaal 11 man en één vrouw. Er zaten twee chauffeurs op die elkaar zouden aflossen. We vormden een leuk groepje met zijn veertienen en al snel ging er allerlei soorten voedsel van hand tot hand. Van zelfgemaakte cakes tot onderweg gekochte stukken chocolade en fruit. Om 22.00 uur waren we al aardig opgeschoten en kregen de eerste controlepost waarbij de soldaten nogal fanatiek waren. De Europeanen hadden er geen last van maar de Iranezen moesten er allemaal uit om nagekeken te worden en gevraagd waarom ze in de richting van Turkije wilden. Eén persoon mocht niet verder mee. Dit hele geval duurde zo’n drie uur en iedereen liep maar een beetje om de bus heen en weer te dolen omdat we toch niets anders te doen hadden en het veel te koud was om stil te blijven zitten. Om één uur s’nachts gingen we weer op weg in een al weer snel warmer wordende bus. Gelijk maar op de banken gaan liggen want er was voldoende plaats voor
iedereen. Er was een chauffeurswisseling geweest en één van hen lag nu op de achterste bank te slapen………….

……….Wat ik me verder herinner is dat ik buiten in de koude nacht op de grond lag bij een omgevallen bus waar een man of tien verdwaasd tussen de rotzooi hun bagage bij elkaar aan het rapen waren. Ik vroeg aan Robert de Pool wat er aan de hand was en waar we hier ergens waren. Hij keek me vreemd aan en zei “we zijn in Iran”. “In Iran, wat doe ik in godsnaam in Iran”? “Je komt van India en Pakistan en bent op weg naar Turkije”!

Het begon me allemaal nog niet te dagen, maar wel voelde ik een hoofdpijn en bloed over mijn gezicht stromen. Ik vroeg of iedereen eruit was waarop hij zei dat de achterste chauffeur er nog in lag. Met z’n
tweeën er op af en daar lag hij in een grote plas bloed met een onder de knie afgesneden been.

Stukken kleding gepakt en het been zo goed mogelijk afgebonden waarna we hem door de op zijn kant liggende bus naar buiten brachten waar een onwezenlijke koude stilte heerste.
Het duurde een half uur voordat er een pick-up busje langskwam en we legden de gewonde daarop. Ik ernaast en op weg naar een stadje verderop. We waren niet verder gekomen dan een meter of 500 toen de motor het begaf en we niets anders konden doen dan afwachten. De chauffeur bibberde en steunde maar op een gegeven moment was dit afgelopen en ik vreesde het ergste. Na enige tijd kwam de andere ploeg er ook weer aan achterop de laadbak van een pick-up en pikte ons op. Door de koude nacht ging het, alles wat maar een beetje warmte kon geven hadden we om ons heen geslagen en opgepropt lagen we tegen elkaar met de chauffeur in ons midden. Na 20 minuten kwamen we in een dorpje met een rode kruispost waarvan de mensen hals over kop wakker gemaakt werden maar niet veel konden uitrichten.

In deze post hebben we drie uur gewacht tot dat we naar een klein hospitaaltje werden vervoerd die pas om acht uur openging. Daar werd de dood geconstateerd van de chauffeur en werden de gewonden (op de vrouw na iedereen) behandeld. Ik had een dubbele bloedneus, een flinke scheur boven mijn oog waar een stukje bot was losgeraakt, een dichtzittend steeds paarser wordend oog waar ik totaal niet meer doorheen kon kijken en lippen die tegen mijn tanden waren geslagen en daardoor kapot gebarsten waren.

Het bleek dat een reiziger had gezien dat de chauffeur zat te knikkebollen en in een flauwe bocht rechtdoor reed tegen een rotswand aan, waarna de bus kantelde en een meter of 50 op zijn kant doorschoof naar de andere kant van de weg. De slapende chauffeur was hierdoor natuurlijk naar beneden gegleden waarbij zijn been tussen de bus en wegdek terechtkwam en afgesneden werd.

In het hospitaaltje was geen warm water en moest iedereen zich verschonen met koud water.
Dit ging niet zodat je er uitzag als een beest met kleding die onder het bloed zat. De chauffeur lag met een infuus op bed en was gewond aan zijn handen. Na verloop van tijd kregen we bezoek van de politie die eens kwam horen hoe de vork in de steel zat. De chauffeur werd met infuus en al meegenomen en hebben we niet meer teruggezien. Daarna zijn we de hele verdere dag druk bezig geweest met doktersbezoek om alles op papier te laten zetten. We liepen daarbij in optocht door het stadje en veroorzaakten daarbij regelmatig opstoppingen van toekijkende mensen die verbaasd bleven staan. Na het doktersbezoek op naar het politiebureau voor de formaliteiten.

De één durfde voor de ander geen beslissingen te nemen en er werd gevraagd of we zelf een briefje konden maken in het Engels waarin we de buschauffeur niet aansprakelijk wilden stellen voor de geleden schade. Dit was voor ons niet zo’n probleem aangezien hij het er moeilijk genoeg mee had. Voor de Iraanse reizigers ook al niet, want het enige wat die wilden was zo snel mogelijk het land uit voordat men zich weer bedacht.

De burgemeester kwam om de boel te ondertekenen en s’middags werden we met een taxi naar de Turkse grens (30 km) gebracht waar de busmaatschappij het verder liet afweten. Over de grens geen andere bus die op ons stond te wachten. De groep ging met taxi’s naar een plaats verderop waar wij een hotelletje namen op eigen kosten, terwijl de Iraniërs door gingen, die wilden het liefst weg.

Ook ons verdere buskaartje moesten we zelf betalen want de onze was natuurlijk vervallen zo reageerden ze.

Eindelijk in Teheran aangekomen en het lijkt wel een klein stadje, zo rustig is het in vergelijking met India en Pakistan. Langs een restaurant gekomen en een half kippetje proberen te eten maar ik kwam niet verder dan een kwart kip, zo gekrompen is mijn maag. In het restaurant in gesprek geraakt met een jongen en die wilde me graag de stad laten zien in ruil voor wat Engelse conversatie. Ze willen zo graag Engels praten maar er is gebrek aan toeristen. Ik kreeg geen kans mijn eten te betalen want dat deed hij (trouwens spotgoedkoop allemaal).

De mensen zijn hier van nature zeer behulpzaam en doen alles om het je naar de zin te maken (datzelfde vind je ook terug bij Machmoed, onze Iranese kennis in Arnhem). Het is de Arabische traditie van de gast op de eerste plaats en dan pas de gastheer. En totaal geen bijbedoelingen om geld te verkrijgen zoals je in veel andere landen wel aantreft. Uitgebreid de stad bekeken en deze geeft een zeer moderne schone indruk met totaal geen tekorten aan voedsel, kleding en dergelijke.

Na een stoffige rit om 8 uur aangekomen bij de grens en nu maar wachten tot die opengaat. De hele bus bleek vol te zitten met Afghaanse vluchtelingen die illegaal de grens proberen over te steken. Iedereen weet er van en de grensbewaking werkt er voor een paar centen net zo hard aan mee.

Het is vrijdag, dus een rustdag in Iran. De grens ging dan ook pas om half elf open. In die tussentijd wandelde ik een stuk langs de afrastering van de grens. Er lagen honderden uitwerpselen van de mensen uit het dorpje die dit hele gebied als toilet gebruiken. Een kilometer verderop gekomen zag ik dat een auto een stuk of tien Afghanen afzette en dat deze mensen gebukt de afrastering onderdoor kropen die hier de grens vormt, terwijl een soldaat aan de Iranese kant stond toe te kijken.

De bus naar Teheran genomen en deze bleek ook al vol te zitten met Afghanen. Degene naast me werd er bij een controle uitgehaald. Die controles is ook wat hoor, de ene keer moeten de vrouwen de bus uit om te worden gefouilleerd en een andere keer zijn de mannen aan de beurt, waaronder ik ook, al doen ze dat wel lacherig en voor de formaliteit. Er gaat een hoop verloren tijd in zitten.

De vrouwen hier in de bus zijn wel mondiger als in Pakistan. Daar mocht alleen familie naast een vrouw zitten, hier trekken de oudere dames zich er niet zo veel van aan. Bij een van de controles kreeg ik van een vrouw een flinke lap stof uit Pakistan in mijn handen gedrukt omdat ik een deken over mijn schoot heen had vanwege de kou. De bus werd zeer nauwkeurig onderzocht door een fanatieke groep soldaten. Elk luikje moest open en onder alle zittingen werd gekeken, maar bij mij en de lap stof kwamen ze niet. Ik maakte nog een geintje toen de soldaten binnenkwamen door net te doen of ik de lap stof wilde
teruggeven aan de vrouw aan de andere kant van het gangpad, maar die trok helemaal wit weg. Het schijnt dat je voor het smokkelen stokslagen kan krijgen.

De bus naar Iran ging om 3 uur vanmiddag, tenminste, dat was de bedoeling. Op het punt van vertrekken moest er eerst nog een dynamo verwisseld

worden wat een uur in beslag nam. Verder gebeurde er niet zoveel behalve dat ik bijna een busramp veroorzaakte. Dat zat zo. Ik zat pal achter de chauffeur en met een schuifraam dat ontzettend klepperde en zwaar schoof. Om een uur of 12 s’nachts toen iedereen in diepe rust was besloot ik het raampje met mijn voet een zet te geven zodat hij klem kwam te zitten en niet meer rammelde. Het raam vloog dicht en met een behoorlijke knal sloot hij in de sponning. De chauffeur schrok nogal van de knal achter zijn hoofd en gaf een ruk aan het stuur waardoor de bus bijna van de weg raakte en in de woestijn terecht kwam. Achterin begon men te schreeuwen en de mensen op het dak begonnen op het dak te timmeren. Ik heb gelijk mijn verontschuldigingen aangeboden en die werden van een vreemdeling natuurlijk direct aanvaard.

Een dag vol bussen. Neem je de trein van Lahore naar Quetta dan ben 30 uur onderweg omdat die trein een lange omweg maakt en ontzettend langzaam rijdt. Daarom maar van bus naar bus huppen en zo een stuk afsnijden. Maar oh, oh wat een wegen, zo slecht, je trilt gewoon van je stoel af. Overal kuilen zo groot als wasteilen en diepe scheuren zodat de bus telkens moet afremmen.

De bus die ik die avond nemen zou bleek door een mankement niet meer te gaan en de buscompagnie regelde voor mij een andere plek en wel de VIP plaats naast de chauffeur. Wat een rit, veel vrachtauto’s en die werden natuurlijk ingehaald. Kwam er een tegenligger aan dan werd er gewoon doorgereden tot vlak bij de tegenligger die op het laatste moment moest uitwijken of onze bus ging doodeenvoudig rechts van de tegenligger over de naast de weg liggende zandstrook vol kuilen en gaten (ze rijden hier links).

Nu hup ik van stad naar stad en kom steeds dichter bij het doel Quetta. Op 200 km voor Quetta ben ik blijven steken in een klein dorpje, want de bus ging maar tot hier. Het is nu s’avonds 10 uur en moet wachten tot 6 uur morgenvroeg op de bus die me verder brengt. Helemaal geradbraakt ben ik van twee dagen bussen. Mijn rug is kapot gegaan van de naad in mijn spijkerbroek die door het schudden steeds maar weer langs de huid schuurt. Afijn, morgen de bus naar Iran nemen (ook nog 16 uur) en weer voet op veilige (hygiënische) bodem.

In de bus proberen te slapen zo goed en zo kwaad als dit kon op de vreselijk hobbelige wegen. In de veronderstelling dat we er nog niet waren ben ik 100 km te ver doorgereden en moest terug met het reguliere openbaar vervoer in overvolle marktbussen.

Het laatste stuk moest met een riksja afgelegd worden en een militair stond er op dat ik met hem meereed. Samen stapten we in een riksja van een klein jongetje dat aardig aan het zweten kwam, ik schaamde me diep maar heb het een beetje goedgemaakt door hem al mijn Indiase kleingeld te geven.

Bij de grens bleek pas echt hoe corrupt de douane hier is. Een ambtenaar probeerde van alles van me los te peuteren en wilde geld zien of zelfs mijn horloge. Een T-shirt kon hij van me krijgen maar die vond hij te smerig naar zijn zin. Dit alles deed hij open en bloot in het bijzijn van andere reizigers.
Verder ging het met kleine busjes richting Ahorn.

Deed ik op de heenweg en volle dag over deze grens (met de trein, die helemaal doorzocht moest worden) nu was het in een paar uur gebeurd. In Lahore wilde ik gelijk richting Quetta maar de bus ging maar tot halverwege. Deze toch maar genomen met het idee dat er daarvandaan hoogstwaarschijnlijk wel weer een bus verder zal gaan, niemand weet het zeker. In beweging blijven vind ik belangrijk nu. Eerst maar zien dat ik in Iran kom waar alles tenminste schoon is en waar je goed voedsel tot je kan nemen.

Vroeg op pad gegaan naar de Iranese ambassade. Hoe eerder je het visum hebt, hoe eerder het land uit. Op weg daar naartoe weer een verschrikkelijke aandrang gekregen en kon ik een moskee induiken (na eerst mijn schoenen uitgedaan te hebben). Bij terugkomst lagen de schoenen op hun zij, de zolen mogen de vloer niet raken.

Het visum gekregen nadat ze het me eerst pas de volgende dag wilde geven. Na protest mijnerzijds, omdat ik s’avonds weg wilde, werd er een uitzondering gemaakt. Bij een bureautje een buskaartje gekocht naar Amritza, dat is een plaats op de grens van India en Pakistan. Bij de bus gearriveerd bleek deze daar niet heen te gaan maar naar een plaats in de buurt. Ook goed, die genomen en s’ ochtends 5 uur zouden we daar aankomen ware het niet dat we 3 uur lang in een file stonden in New Delhi.