Voor mij was de dag nog niet ten einde gisteravond. Om 11 uur dronk ik nog even een cola (een Iranese cola, geen Amerikaanse) in het restaurant van het hotel en raakte in gesprek zoals dat hier zo makkelijk gaat. Het kwam er op neer dat ik op een gegeven moment uit dezelfde pot mee moest eten als waar zij ook uit aan het eten waren en één vond het leuk me de stad vanaf een heuveltop te laten zien. De mensen zijn trots op hun stad en land en even later crosten we met zijn oude wagen door de toen goeddeels verlaten stad richting heuvels. Hij had niets teveel gezegd, het uitzicht was geweldig en kon vergeleken worden met het uitzicht over Los Angeles vanuit Hollywood. Een beetje wind had de smog weggeblazen en de lucht schoon gemaakt zodat je kilometers over de stad heen kon kijken. Op de terugweg langs de bruggen gereden en ook kwamen we een landrover tegen met daarin speciale politie die op moest letten of je bv geen bier dronk, anders krijg je zweepslagen.

Vanmorgen weer naar de stad gelopen en dan zie je weer overal de informele werkgelegenheid, dwz allemaal eenmansbedrijfjes. Moet je b.v voor een motor één of ander apparaatje laten maken, dan begin je bij het zaakje met de draaibank, daarnaast zit iemand met een zaagmachine, dan volgt iemand met een boormachine en zo heeft iedereen wat te doen, allemaal eenmansbedrijfjes.

Het is leuk om te kijken, maar het nadeel is dat het werk gelijk wordt stilgelegd en dat er eerst met je theegedronken moet worden. Verschrikkelijk aardig maar zo kom je nooit in de stad. Om 2 uur vertrekt de bus naar Zahedan op de Iranese/ Pakistaanse grens, een ritje van 16 uur.

Goed ontbeten in het hotel. Het brood hier bestaat uit van die dunne pannenkoekjes die je oprolt en in de jam of ei stopt en zo opeet. Het is wel lekker eten zo. Naast mijn kamer zit een Iranese familie en toen ik terugkwam deed het zoontje net de deur open en kon ik naar binnen kijken. De vrouw zat daar zonder hoofddoek en het was net of ik naar een onzedelijk schouwspel zat te kijken. Kwestie van wennen denk ik.

De bus gepakt naar zuid terminal waar de bussen voor de richting Isfahan vertrekken. Isfahan moet een mooie stad zijn en is de vroegere hoofdstad. Maar voordat je op zuid terminal aankomt moet je wel spitsroeden lopen met wegen oversteken, bussen in en uit en telkens maar weer vragen en vragen want je kunt niets lezen. Je kan natuurlijk ook een taxi nemen maar dit vind ik sportiever en je kunt best trots zijn op jezelf als het in deze chaos lukt om ergens goed aan te komen. Hoe ver gaat een mens om in zo’n vol uitlaatgassen en smog hangende metropool te willen leven.

Een mooie busrit naar Isfahan en om de zoveel km legt de bus aan bij een grote zaak met eten, drinken en wc’s waar je je voorraad weer op peil kan brengen. Je rijdt door heuvelachtig woestijnlandschap met van die droge pollengras zover als je kunt kijken. Er was ook een

zandhoos die bestond uit een kolom snel ronddraaiend zand van ongeveer 50 meter hoog en zo’n 15 meter in doorsnee. Hij kwam vanuit de woestijn op de weg af en was daar precies toen de bus er ook was. De chauffeur ging langzaam rijden en reed er dwars doorheen. We kregen een flinke optater en tegelijkertijd een lading zand en rommel naar binnen, het was wel iets aparts.

In Isfahan aangekomen het hotel op het busterminal als uitgangspunt genomen en daar een oudere man ontmoet die me graag de stad wilde laten zien in ruil voor wat Engelse conversatie.

De man bleek een Imam te zijn en een nogal bekende ook hier in Iran. Hij doet ook aan handopleggingen. In een theehuis waar je waterpijp kon roken en we thee dronken kwam er iemand naar hem toe met hoofdpijn waarop hij zijn kunsten ging toepassen. Ik had hem ook

wel kunnen vertellen dat hij van die waterpijp af moest blijven, dat was denk ik ook wel een
goede remedie geweest.

Isfahan is inderdaad wel een mooie stad met veel oude gebouwen en prachtige bruggen. Alleen dat verkeer hier is weer om gek van te worden, zo’n chaos.

Het is nu 9 uur en avond. Moegelopen van de geweldige afstanden hier. Teheran is een stad van 13 miljoen inwoners en akelig groot. De mensen wonen niet in kluitjes op een klein kamertje zoals in veel Derde Wereldsteden. Er is hier een boekwinkelbuurt net zo goed als dat er een geiserbuurt en een auto-onderdelenbuurt is. Daar kocht ik een paar ansichtkaarten die ik verder in de hele stad nog niet ben tegengekomen. Ik had geen geld genoeg en moest geld wisselen bij de bank. Neem maar mee en betaal een andere keer zeiden ze. Bij de bank kon ik mijn travellers cheques niet inwisselen omdat ze in
dollars waren en de bank mocht geen imperialistisch geld aannemen, alleen Engelse ponden of Duitse marken. Dan maar gewisseld bij de straatwisselaars die vanzelf wel naar je toekomen.

Een stuk met de bus gereden in het razend drukke verkeer. De mannen moeten voorin en de vrouwen zitten achterin. Er rijden hier ontelbare oude auto’s waar soms wel zeven personen inzitten en die overal heen crossen. Je kan ze aanhouden en ongeveer de richting nemen die je op moet en dan weer overstappen. Het is spotgoedkoop, alleen moet je wel de taal kennen anders heb je er niets aan.
Het grote probleem voor mij is hier dan ook het schrift, overal is alles in het Arabisch aangegeven en daar kan je geen kant mee op. De straatnamen op mijn landkaart zijn Engels zodat je geen touw kunt vastknopen aan de bewegwijzering.

Al twee keer in gesprek geraakt met mensen die graag naar het westen willen maar daarvoor een uitnodiging moeten hebben, anders mogen ze het land niet uit. Ik ga maar eens vroeg naar bed want wil morgen richting Isfahan gaan, een mooie stad en een stukje dichter in de richting Pakistan. Maar eerst nog maar eens een sandwich met een flesje sinas nemen bij een restaurantje langs de weg.

Ik zit hier in een park in Teheran even bij te komen, weg van de drukte van het verkeer en de mensen. Gisteren bij de grens enige problemen gehad met de Turkse douane omdat ik geen stempel had in mijn paspoort bij binnenkomst in Turkije vanaf Griekenland. Dat was gekomen omdat ik toen in de trein op de wc zat.

Het begon er al mee dat toen ik in de loop van de morgen aankwam, de stroom was uitgevallen en niemand de grens kon passeren i.v.m het niet werken van de apparatuur en de stroom wachtenden gestaag groter werd. Na enkele uren gingen de loketten dan open en kreeg je een gedrang van jewelste waarbij het personeel aardig overspannen raakte. Toen ik dan ook kwam met een paspoort zonder stempel sloeg de man op tilt en gooide hij mijn paspoort terug en zei dat ik maar terug moest naar de plaats van binnenkomst in Turkije. Na enig wachten kwam er een andere ambtenaar die me hielp aan een andere stempel waarna ik toch een uitreisstempel kon krijgen en de grens kon passeren richting Iran.

Daar waren ze erg vriendelijk en behulpzaam en zag het er schoner uit als in Turkije. De bagagecontrole was een fluitje van een cent en ze wilden niet eens zien wat er in mijn rugzak zat. Ik stond in de rij met twee Iranese jongens die erg aardig waren, ze hebben hier een heel rustige mentaliteit. Zij namen me op sleeptouw en dat was ook wel nodig ook want je werd eerst met een aftands wagentje een kilometer verderop gebracht en daar moest je weer je pas laten zien. Daarna stonden er allemaal vreselijk oude slechte wagens die je na overleg overal heen kunnen brengen waar je maar wilt. De twee jongens moesten ook naar Teheran en regelden een wagen waarbij we de prijs zouden delen met z’n drieën, zo’n 17 dollar. Dit bedrag was wel voor een afstand van 845 km, zo’n beetje Arnhem/München en we begonnen gelijk aan de trip die tot s’nachts 4 uur zou duren. Er werd getankt en er stond niet eens een prijs op de pomp omdat de brandstof zo goedkoop is, de hele tank vol voor f 2,-. Olie en gas zijn rijkelijk voorhanden in Iran.

Het eten en drinken is hier ook overvloedig aanwezig en in elk stadje waar we doorheen kwamen zag je veel kleurig verlichte en versierde restaurantjes. Onderweg stopten we geregeld om wat te drinken en voor vier flesjes cola betaalde je nog geen gulden. De wegen zijn zeer goed en we reden door heuvelachtig gebied dat steeds droger en woestijnachtiger werd.

De mensen hier zijn een stuk minder opdringerig als in Turkije en dat scheelt enorm. Ze kijken wel overal naar je en ik weet nog niet zo goed of ze bv korte mouwen wel op prijs stellen, die zie je hier maar een enkel keertje. De jongens in de taxi zouden dolgraag een buitenlands paspoort willen hebben want zij kunnen alleen reizen naar andere islamitische landen zoals Maleisië, Pakistan en Turkije,
verder mogen ze niet.

De rit naar Teheran was adembenemend wild. De toestand op de wegen is chaotisch, verlichting werd pas aangezet toen het al geheel donker was, voor die tijd hadden ze gekleurde lampjes aan en een paar keer knalden we bijna op een onverlichte wagen die langzaam reed. De chauffeur reed nogal hard met zijn oude gammele Buick en had geen zin om veel af te remmen. Veel vrachtwagens en bussen werden ingehaald terwijl dat eigenlijk niet meer kon waarna hij vlak voor de tegenligger weer invoegde. Deze weken dan naar rechts uit ondertussen wild met hun lichten knipperend en claxonnerend (als deze het al deden).

De laatste 300 km reden we op een driebaans tolweg met minieme tolgelden. Om 4 uur s’morgens gearriveerd in Teheran, een hotel opgezocht, moeilijk te vinden zo weinig aanwezig en toen we er een vonden moest ik 25 dollar betalen en dat voor een paar uur, daar had ik geen zin in en heb in de auto van de chauffeur geslapen tot 8 uur en ga nu de stad eens bekijken. Het is alleen vrijdag dus alles is wel gesloten. De vrouwen lopen hier wel allemaal gesluierd rond maar toch niet zofanatiek als ik gedacht had.

Sommige laten hun hele gezicht zien en soms zie je onder hun zwarte rok een spijkerbroek. Oh ja, onderweg zijn we vier keer gecontroleerd door militairen, maar als ze je paspoort zien dan lachen ze en is het altijd goed. Telkens als we ergens stopten liet de chauffeur de motor draaien, hij vond het niet nodig om hem af te zetten want de brandstof is toch haast voorniks. Bij het park liepen drie meisjes zonder sluier en met gewone kleren aan, een bekijks dat ze hadden. Sommige mannen konden het niet hebben en werden boos.

Ik heb het idee dat het systeem van versluiering over een paar jaar een stuk soepeler gehanteerd zal worden, de vrouwen willen wel maar de fanatieke mannen niet. De mensen praten hier Farssi, dat is het vroegere Perzisch en het is een hele mooie zangerige taal, leuk om te horen. De stad is erg groot en al rondlopend kwam er geen eind aan, je kwam gewoon niet aan de buitenste bebouwing. Er is een modern Europees gedeelte en een oud Arabisch deel waar de meer vervallen huizen staan en waar een bazaar is van zo’n beetje 10 km lengte aan oude straatjes vol met kleine winkeltjes, geweldig om te zien.

De mensen zijn aardig en vreselijk behulpzaam, ik heb er nog niet één ontmoet die wat van je moest. Je kan hier heerlijk vrij rondlopen.

Ik wilde de vorige zin afmaken met dat we gearriveerd waren in Horasan waar ik moest overstappen op de bus naar Iran.We hebben 2000 km dwars door Turkije afgelegd met mensen en dieren die dwars over de sporen lopen en er gebeurd niets mee. Tot op 500 meter van mijn eindpunt. Het was ongeveer 10 uur s’avonds en donker.

Een uur van te voren waren er twee jongens ingestapt waarvan er één studeerde voor Imam, dat is een soort pastoor in het Islam geloof. We hadden nogal gein gemaakt met wat er allemaal mogelijk was in de vrije Nederlandse cultuur en dat vond de Imam student een beetje teveel van het goede en begon te bidden d.m.v. het opzeggen van gebeden. Ineens begint de trein uit volle macht te remmen en stopt in de buitenwijk van het stadje. Ik bleef eerst zitten maar toen begon er een geweeklaag van heb ik jou daar. Er begonnen allemaal vrouwen te gillen en te schreeuwen ergens bij het midden van de trein. Ik voelde al nattigheid en dacht misschien kan ik wel helpen met mijn EHBO-diploma. Daar aangekomen ligt er een vrouw tussen de wielen van de trein. Een groep vrouwen liepen er allemaal naar te wijzen en te schreeuwen en waren aardig hysterisch aan het worden.

Met nog een paar man hebben we de vrouw onder de trein uitgekregen tussen de wielen door. De conducteur was nergens te zien en de machinist bleef op zijn locomotief zitten.

Voor de vrouw was het al te laat, haar benen plus hand eraf en haar schedel was helemaal stuk. De vrouw naast de trein gelegd en dekens er overheen. Moet je je voorstellen, ben je daarmee bezig, willen er allemaal gillende en huilende/schreeuwende vrouwen naar de dode toe om erbij te zijn. De andere mannen moesten alles in het werk stellen om ze tegen te houden, een paar vielen er op de grond en begonnen met de vuisten op de grond te slaan, anderen kregen ruzie met de mannen die ze tegenhielden. Even later kwam de man/broer? van het slachtoffer eraan gelopen en weken de mensen eerbiedig opzij om hem door te laten. De dekens werden opzij geslagen en de man zei iets van yuk yuk, waarna hij weer weg ging ondersteund door kennissen. De trein bleef staan en ging niet weg voordat er foto’s genomen waren en de zaak afgehandeld door de politie die inmiddels ook gearriveerd was. Het bleek dat de vrouw (van ± 50 jaar) met de andere vrouwen langs de spoorbaan in de richting van het dorp liep en voor de trein nog even snel wilde oversteken, daarbij struikelde ze over de rails
en kon niet meer op tijd wegkomen.

Al met al duurde het 1½ uur en een oude man die ook in dat plaatsje moest zijn zei me in gebarentaal dat we ook lopend konden gaan, wat we aldus deden want het was maar 500 meter en inmiddels 12 uur s’nachts. Ik wilde ergens mijn tentje opzetten maar hij zei; no, no, hotel! Het stadje was zeer smerig, stoffig en vol vrachtverkeer. Hij troonde me mee naar een hotelletje wat de naam echt niet mocht hebben. De prijs was drie gulden maar het hotelletje was dan ook ongelofelijk smerig. Ik werd naar een kamertje gebracht (met alleen maar een peertje in de gang) en daar bleek al één of andere Turk in het andere bed te liggen. Er was alleen maar een kapotte wasbak voor het hele hotel (twee verdiepingen) en één wc die niet doorgetrokken kon worden en waar de vliegen uitvlogen.

Er was niets anders dus ik plofte maar in het bed zonder me na twee dagen stoffig treinreizen te kunnen opknappen. Om half 7 opgestaan en een bus kunnen nemen naar een grensplaats. De geldwisselaars vlogen op je af en gaven volgens hen meer als de banken. Ik heb de gok maar genomen en voor 40 dollar gewisseld. Meestal kan je er wel van op aan dat als er geldwisselaars lopen ze ook inderdaad meer geven.

Regelmatig wakker geworden en dan even gekeken op de stationnetjes. Het is nog vroeg (7 uur) en de zon is net vanachter de bergen opgekomen. De oude man heeft de trein verlaten en ik heb weer een coupé voor mij alleen. Het is niet druk in de trein. Het landschap is prachtig en bestaat uit oude afgesleten bergen die tot hoge heuvels verworden zijn.Hierin bevinden zich allemaal geulen en sleuven. Het is een soort zachte kalksteen en als er regen langs stroomt (of wind langs blaast) zal er altijd een bepaald plekje zijn waar iets meer regen langs zal stromen, dit neemt weer meer materiaal mee en vroeg of laat heb je een geul. Je zou kunnen zeggen de wet van Darwin maar dan toegepast op steen i.p.v. dieren.

Aan de wc te zien hebben de Turken ook last van dunne ontlasting, het zit inmiddels overal. Dit is niet zo erg want het is een gat met twee voetstappen ernaast en als we op een groter station komen willen ze er de slang nog wel eens opzetten om het schoon te spuiten. Wij zijn in de buurt van Sivas en het gebied is praktisch onbewoond. Heel af en toe een piepklein stationnetje en dan kilometers lang echt niets meer.
Het is een trots volk die Turken. Op de stations lopen de mensen langs de trein te paraderen of ze de generaal zelf zijn. De hiërarchie tekent zich ook af in het dragen van de kleding, van netjes tot slordig. De storingsmonteur van de trein wil ook laten zien wat hij kan en doet verwoede pogingen om een stalen strip die al jaren los hangt weer vast te zetten door er een enorme schroef in te draaien die hij er drie cm uit laatsteken. Trots kijkt hij naar me en ik steek mijn duim omhoog ter instemming dat hij een goed stuk werk heeft afgeleverd.

We stopten net op een stationnetje en daar zaten allemaal verse kogelgaten in de muren. Het bleek dat daar kort geleden iemand was doodgeschoten door de PKK, de Koerdische afscheidingsbeweging die hier nogal actief schijnt te zijn. Er zijn ook veel soldaten met machinegeweren en al die in de trein zitten om de boel in de gaten te houden.

Het is nu 4 uur in de middag en heb al een uur lang bezoek van vier militairen die van alles proberen te vragen. Ik ben al 32 uur onderweg en al die tijd geen andere buitenlanders gezien dus daar komen er weinig van in dit gebied en die soldaten proberen dan van alles te weten te komen. Op zich is dat wel leuk maar ze kennen geen woord Engels, het yes en no nog niet eens en dan wordt het vermoeiend praten op zo’n manier.

Vanmorgen vroeg opgestaan om de trein van 9 uur te halen. Je moet hiervoor de Bosporus oversteken met een boot.
Het regende nog steeds keihard en de riolering kon het allemaal niet meer verwerken, de hele Bosporus lag vol met uitwerpselen en stonk verschrikkelijk. Lopend naar de haven werd ik behoorlijk nat en daar bleek dat de boten van een totaal andere plaats vertrokken dan een paar jaar geleden. Een heel stuk verder lopen en dus ook een heel stuk natter geworden, maar nu zit ik dan toch in de trein richting Iran. Het duurt drie kwartier voordat je de buitenwijken van Istanbul uit bent, huizenblok na huizenblok, ontzettend veel. Veel tunnels stonden onder lichtbruin modderwater en het verkeer liep aardig vast. Van mijn compartiment heb ik maar

een drooghok gemaakt, wat de conducteur niet erg vond. We rijden pal langs de waterkant van de zee van Marmara en daar liggen veel grote en kleine boten voor anker. De zon begint hier ook weer door de wolken te breken. In de stadjes waar de trein stopt stappen vaak verkopers in die van alles verkopen. Ze mogen van de conducteurs meerijden en geven daarvoor als dank wat van hun koopwaar (lijkt mij ook wel wat). Ik ben net even op bezoek geweest bij de Turkse collega’s. Ze zagen wel wat in mijn Hollandse treinsleutel en heb deze geruild voor een Turkse treinsleutel en een dasspeld met een locomotief erop.

Het lijkt wel een optocht hier op de gang. Steeds komen er mensen langslopen om naar binnen te kijken en op een gegeven moment wagen ze de stap en proberen een praatje met je te maken. Nu zit ik er met één die zijn Frans wil verbeteren, alles goed en wel, maar hij dronk ook Yoghurt en dat liet hij uit zijn handen vallen. Alles eronder, de wanden vol gespetterd en
de rest op de vloer. Handdoekjes zijn er niet evenmin als wc papier dus moesten we alle soorten kranten bij elkaar zoeken om de boel een beetje schoon te maken. Het gevolg is nu dat de hele boel stinkt en dat ze mij erop aankijken aangezien die man al weer vertrokken is.

In Ankara aangekomen heb ik even wat proviand ingeslagen. De trein wacht hier een half uur en de stad heb ik vijf jaar geleden al uitgebreid bekeken dus besluit ik maar door te rijden. Het is fascinerend te zien hoe uitgebreid de stad is. Ze bestaat uit allemaal heuvels en die zijn kilometers ver helemaal volgebouwd met huizen, dit keer geen woonblokken zoals in Istanbul maar eengezinshuizen zo ver als je kan zien. De locomotief is gewisseld voor een diesellok en die trekt er flink aan. De uitlaat is wel kapot zo lijkt het.

Ik hang zo’n beetje uit het raam en we gaan allerlei bochten tussen de heuvels door. Er is schijnbaar seinstoring want ik heb al twee keer gezien dat de trein de bocht om kwam scheuren en dat de machinist opeens een rood sein voor zijn neus zag en als een waanzinnige moest remmen. Dan wordt er een tijd overlegd en worden we door het rode sein geloodst.
Ik hang (nog steeds) uit het raam, ‘t is donker buiten en we rijden langs een autoweg. Zie ik allemaal bussen rijden in dezelfde richting als wij, de één nog luxueuzer als de ander. Ik zie er zelfs één met allemaal Japanners en een grootbeeld tv erin. Ik doe het schijnbaar allemaal verkeerd want bij mij niets geen luxe en stapt er een oude Turk in met twee zakken lompen of iets dergelijks. Hij krijgt de zakken niet bovenop het bagagerek en ik help hem daarmee. Ik zit gelijk onder het stof. De man ploft neer, trekt zijn schoenen uit en gaat zitten roken terwijl we hier rookvrij zitten.

Hij pakt mijn landkaart en bestudeerd hem van alle kanten. Het zal wel weer een moeizame conversatie worden. Eerst maar weer even uit het raam hangen. Heuvelop heeft de locomotief al zijn kracht nodig en gaat het langzaam. Maar de stukken bergafwaarts gaan steeds sneller en moet hij telkens afremmen anders vliegen we de bocht uit. Als je dan naar achteren kijkt tijdens het remmen zie je over de hele lengte van de trein de vonken eraf vliegen. De oude man is gaan slapen en ik besluit dat ook maar te gaan doen.

Toen ik gisteravond naar bed ging bleek in de naastliggende kamer dat er nog twee bedden vrij waren waarna ik mijn spul pakte en verhuisde naar deze kamer die tenminste niet zo muf was als de andere. s’Ochtends aan de balie kreeg ik op mijn
kop omdat er s’nachts mensen geweest waren voor een slaapplaats die er opeens niet meer was omdat ik er lag. Zij dachten dat ze een fout hadden gemaakt met dubbel inchecken en hadden die mensen weer weggestuurd.

In Holland acht weken gewacht en niet gekregen, hier krijg ik het in vier dagen voor elkaar, mijn visum voor Iran. Het scheelt me een hoop geld voor het vliegtuig dus ik was er aardig blij mee. Er kwam wel een domper op de vreugde toen in de ambassade zes jonge Iraniërs handboeien omkregen en weggebracht werden. Ik denk dat ze illegaal in Turkije waren ofzo.

Bij navraag wilde niemand er iets over zeggen. Gelijk door naar het station om te kijken wanneer de eerste de beste trein gaat. De trein vertrekt morgenochtend al om 9 uur en gaat naar Erzurum, dat ligt 3/4 van Turkije hier vandaan en de rit duurt 40 uur, bijna twee dagen. De rest moet dan per bus gebeuren.

Het begon te regenen die morgen en het is de hele dag niet meer opgehouden. Teruggegaan naar het youthhostel en daar verder de hele dag boven gezeten met een Amerikaan (luchtverkeersleider in Alaska, dus wel interessant) en een Nieuw Zeelander (economisch deskundige dus ook wel interessant). Boven in het hotel is een soort dakterras waar je kan eten en drinken en over de baai kan uitkijken waar allerlei schepen langskomen.

Over het algemeen heb ik niets te klagen over de Turkse mentaliteit, ze zijn uiterst vriendelijk, behulpzaam en nemen de tijd om je vragen te beantwoorden (zeer belangrijk). Toch maak je ook andere dingen mee, zo ging ik op deze dag richting overkant naar Taxim Square. Na een flinke klim en veel lopen daar aangekomen.

Taxim Square is je kan wel zeggen het uitgaansgebied van Istanbul en veel mensen wandelen er rond en drinken wat. Het was er reuze druk en er staat ook een monument waar een tram omheen rijdt die dit plein als eindpunt heeft en dan weer terugkeert naar beneden. Lekker een tijd op een bankje gezeten waarna er een Turkse jongen van ± 35 jaar naast me kwam zitten.

Weer hetzelfde verhaal natuurlijk waar ik vandaan kwam en hij kende ook mensen uit Holland enz. Hij vertelde dat hij de eigenaar was van een bar en me zijn bar graag wilde laten zien. Ik zei hem dat ik dat niet wilde omdat ik mijn geld beter voor een visum kon gebruiken als voor een biertje. Daarop zei hij me dat hij op een biertje zou trakteren en ik niet hoefde te betalen. Omdat hij zo bleef aandringen vond ik het wel best en ging mee. In de bar kwam er gelijk een ober die twee biertjes gaf. Na enige tijd kwamen er twee Russisch sprekende dames

bijzitten die ook wat te drinken kregen (van hem ? want ik gaf niets). Na mijn biertje
opgedronken te hebben zei ik dat ik moest gaan. De ober kwam en overhandigde ons een

rekening van 200 dollar !! of we die even wilden betalen. De Turkse jongen gaf zijn creditcard en zei dat hij de helft zou betalen en ik de andere helft. Nu waren de rapen gaar want ik ging niet betalen. Er kwamen drie mannen om de tafel staan of ik wilde betalen, zoniet dan konden er rare dingen gebeuren.

De Turk begon al onder de tafel door te schoppen en siste me toe te betalen. Ik stond op en duwde er eentje opzij en zei dat ik de politie ging halen. Een oudere man (ook in het complot?) bemoeide zich ermee en ziende dat er niets te halen viel, lieten ze me maar gaan. De Turk was op zijn tenen getrapt en begon me onderweg uit te dagen en te sarren en spuugde me zelfs in mijn gezicht. Ik had hem een dreun kunnen geven maar beheerste me met het idee dat het me geen cent had gekost, maar wel een pilsje had opgeleverd en ik er verder heelhuids vanaf was gekomen hoewel ik niet denk dat ze me durfden te molesteren aangezien ze liever niets met de politie te maken wilden hebben. Dit geval is wel een uitzondering en een goede les voor een volgende keer. Als je met meerdere personen zou zijn was het niet gebeurd, ze
zoeken de alleenstaanden op die een makkelijker prooi vormen. Toch kan je in deze stad van 13 miljoen! inwoners rustig over straat lopen zonder lastig gevallen te worden. Ik ben in alle uithoeken geweest en overal voel je je behoorlijk veilig.
Jason de Amerikaan is weggegaan en ik ben overgestapt naar een youthhostel. Ik lig daar op en kleine kamer met zeven andere jongens, behoorlijk muf dat hok. Morgen mag ik misschien naar een kamer van zes personen (waar een mens al niet blij om kan zijn).

Vanmorgen met Jason de Amerikaan naar de blauwe Moskee geweest want daar had hij één of ander Turks hoedje gezien in een souvenirwinkeltje. Je moet je eens voorstellen wat dat is, honderden winkeltjes met duizenden mensen aan wie getrokken
en geplukt werd of hun leven ervan afhing. Jason heeft al een extra tas moeten aanschaffen om al zijn souvenirs in te doen. Hij heeft bijv. negen tapijtjes gekocht, lampen en prullaria’s. Een gek volk die Amerikanen. Ik was niet helemaal in orde dus een beetje rustig aan gedaan en me vermaakt aan de waterkant op de kade waar allemaal Turken zitten te vissen en
schepen voorbijkomen. s’Avonds iets opgeknapt en weer aan het wandelen gegaan. Je kan hier s’avonds goed over straat lopen je voelt je hier veiliger dan in Amsterdam. Geen schreeuwende jongeren zoals thuis wel vaak het geval is.

Het hotel hebben we betaald omdat Jason terug moet naar Amerika en ik alleen de twee persoonskamer moet betalen, daarom zoek ik tot het visum komt een jeugdherberg op.